10/9/07

"Στων βλεφάρων σου το σχήμα"































Καλοκαιρινός καημός,
φθινοπώρου έγινε στάλα,
στης βροχής σου την ψιχάλα τελευταίος σου σταθμός.

Σαν φιγούρα σε χορό,
καλοκαιρινό μελτέμι.
ένα χαμόγελο που τρέμει στα δυο χείλη σου φορώ.

Μη φοβάσαι ομορφιά μου.
Κι αν πιο γρήγορα νυχτώσει
ίσως τρέξει και γλυτώσει λίγο απ’ του Αύγουστου το φως.

Κι όταν νιώσω πως μπορώ,
στων βλεφάρων σου το σχήμα
θα σου αφήσω ένα κύμα, να σε βγάλει στον αφρό.

Μη φοβάσαι ομορφιά μου.
Κι αν πιο γρήγορα νυχτώσει
Ίσως τρέξει και γλυτώσει λίγο απ’ του Αύγουστου το φως.

19/8/07

ΑΠΕΝΑΝΤΙ









-Όταν λες να περάσουμε απέναντι?
-Απέναντι! Δε βλέπεις? Απέναντι!
-Πως θα περάσουμε απέναντι?
-Από τη γέφυρα. Έχει λίγη ομίχλη αλλά δεν μας εμποδίζει!
-Από ποια γέφυρα?
-Αυτή την ξύλινη, την τοξοτή!
-Δεν βλέπω καμιά γέφυρα. Ούτε ξύλινη, ούτε τοξοτή, ούτε τίποτα.
-Αλήθεια το λες? Κι αυτό που βλέπω εγώ τι είναι?
-Δεν ξέρω.
-Δεν μπορεί! Είναι επιτακτική ανάγκη να περάσουμε απέναντι. Ακόμα κι αν δεν υπάρχει η γέφυρα που βλέπω πρέπει με κάποιον τρόπο να περάσουμε! Ίσως να υπάρχει κάποιο μονοπάτι. Ας ψάξουμε λίγο!
-Δεν υπάρχει τίποτα να ψάξουμε.
-Πως! Κάτι θα υπάρχει! Αν ψάξουμε θα βρούμε κάποιον τρόπο. Ακόμα και μονοπάτι να μην υπάρχει, θα βρούμε ένα άνοιγμα να περάσουμε!
-Να περάσουμε που?
-Να περάσουμε απέναντι!
-Δεν θα βρούμε κανένα άνοιγμα.
-Δεν μπορεί! Κάποιος τρόπος θα βρεθεί να περάσουμε απέναντι!
-Κανένας τρόπος.
-Μα γιατί?
-Γιατί ΔΕΝ υπάρχει πλέον ΑΠΕΝΑΝΤΙ.-

9/8/07

H Γκέλα, o Υπουργόs και η παράκρουση!!!


















«Η απόφαση του Υπουργού και η παράκρουση της Γκέλας»

(Το ζευγάρι Μπούφος-Κουκουβάγια, κατά κόσμον Γκέλα Σφονδύλη και Μήτρος Μανίκης, καταπιάνονται με ιστορίες καθημερινής τρέλας!!)

-Είναι μεγάλη αδικία!
-Ποιο πράγμα?
-Δεν άκουσες? Οι δημόσιοι υπάλληλοι που έχουν παιδιά, δικαιούνται πλέον πέντε επιπλέον μέρες άδεια το χρόνο.
-Μάλιστα.
-Αλλά έτσι είναι! Εμάς μας έφαγε η πρόοδος, οι μεγάλοι στόχοι, τα όνειρα και οι καριέρες!
-Ποιες καριέρες?
-Οι δικές μας οι καριέρες!
-Εμείς βλέπεις κύριε δεν κάναμε παιδιά! Γιατί να δικαιούμαστε πέντε επιπλέον μέρες άδεια το χρόνο? Δεν μας φτάνει η πίκρα για την ατεκνία και την μαγκουφιά μας, μας χτυπάτε διαρκώς στο ψαχνό! «Εσύ δεν έχεις παιδιά»… «εσύ δεν είσαι μάνα…δε δικαιούσαι το τάδε επίδομα, δεν δικαιούσαι αύξηση, δεν δικαιούσαι πέντε μέρες παραπάνω άδεια το χρόνο»!!!
-Μα βρε Γκέλα μου…
-Μα? Τι μα? Δεν έχω δίκιο?
-Δεν είπα αυτό, αλλά…
-Τι αλλά? Ξέρεις πως ένιωσα εγώ Μήτρο όταν το άκουσα? Πολίτης Β’ κατηγορίας ένιωσα! Μάλιστα! Διότι κύριε, ακόμα και τη σήμερον ημέρα, στα μέσα του 2007, αν δεν έχεις παιδιά θεωρείσαι υποδεέστερο ον!
-Ε όχι και υποδεέστερο ον βρε Γκέλα μου!
-Α Μήτρο σε παρακαλώ! Ξέρω πολύ καλά τι λέω και ακόμα καλύτερα πώς νιώθω. Και σε παρακαλώ μη με διακόπτεις γιατί τόση ώρα με τα δόντια κρατιέμαι να μη σε αρχίσω στο ψάλσιμο! Άιντε! Μιλάς κι όλας!
-Γιατί βρε Γκέλα?
-Γιατί ανόητε για χάρη σου απαρνήθηκα τη χαρά της μητρότητας…και τις πέντε μέρες επιπλέον άδεια το χρόνο! Έχουμε το περίπτερο βλέπεις! Και ένα περίπτερο σήμερα πρέπει να είναι ανοιχτό από το ξημέρωμα ως την αυγή! Και φυσικά δεν μας παίρνει για υπάλληλο! Βέβαια! Φάε το λούκι Γκέλα!! Δέκα ώρες στο περίπτερο καθημερινά η Γκέλα. Χριστούγεννα, Πάσχα, Κυριακές, μέσα στην τσίχλα και στα σπίρτα η Γκέλα! Που σκέψεις για παιδιά? Που χρόνος για γλύκες και κανάκεμα μωρών και τρυφερότητες και γουτσου-γούτσου και ευτυχία?
-Τι γούτσου-γούτσου και ευτυχία βρε Γκέλα? Εσύ δεν έλεγες να μην κάνουμε παιδιά γιατί θα χαλάσει το σώμα σου και θα σπάσουν τα νεύρα σου?
-Εγώ? Έλεγα τέτοιο πράγμα εγώ? Δεν είσαι στα καλά σου μου φαίνεται!!
-Μα το θυμάμαι!
-Μήτρο σταμάτα! Υποφέρω καταλαβαίνεις? Αυτές οι πέντε χαμένες μέρες επιπλέον άδειας το χρόνο με έχουν φέρει στα πρόθυρα κατάθλιψης. Όλα κινούνται σε μια σφαίρα εντελώς παρανοϊκή! «Τι θέλεις κυρία μου? Δεν έχεις παιδί? Καλά να πάθεις!»…αυτά είναι!
-Μα έτσι κι αλλιώς βρε κορίτσι μου..
-Οοοοχι!!! Όχι! Όχι δικαιολογίες στη Γκέλα Μήτρο! Όχι γιατί αρκετά ανέχτηκα! Δεν ξέρω πως ακριβώς μπορεί να γίνει. Μια πρώτη σκέψη είναι να πάρουμε υπάλληλο για το περίπτερο ώστε να έχουμε χρόνο να κάνουμε παιδί. Θέλω τις πέντε μέρες επιπλέον άδεια το χρόνο σου λέω!!! Δεν μπορούν να με κάνουν εμένα να αισθάνομαι σαν σπασμένο δόντι από τσατσάρα, πεσμένο στο δρόμο, επειδή δεν έχω παιδια! ΘΕΕ ΜΟΥ! Τρέλα μου έρχεται! Θέλω να τις δικαιούμαι κι εγώ! Κατάλαβες? Έχω ανάγκη να τις δικαιούμαι αυτές τις πέντε μέρες!
-Ναι βρε Γκέλα μου, εντάξει. Αλλά…
-Σταμάτα Μήτρο και κανόνισε ερωτική ατμόσφαιρα γι’ απόψε το βράδυ. Πρέπει να το κάνουμε το τέκνο επειγόντως! Δεν θα το αφήσω έτσι το θέμα εγώ! Εγώ είμαι η Γκέλα! Η πιο καπάτσα κουκουβάγια στα Βαλκάνια! Θα την πάρω την πενθήμερη άδεια που να χτυπιούνται όλοι τους κάτω! Δε με ξέρουν καλά εμένα!
-Γκέλα μου εγώ δεν έχω πρόβλημα! Βεβαίως και να πάρουμε υπάλληλο για το περίπτερο! Τόσο καιρό στο λέω αλλά δεν θέλεις. Δεν εμπιστεύεσαι, λες, κανέναν υπάλληλο! Και παιδιά να κάνουμε Γκέλα μου! Πολλά παιδιά! Εγώ τα αγαπώ τα παιδιά!
-Εσένα σε έχουν φάει οι αγάπες και οι σαχλαμάρες! Μα δεν καταλαβαίνεις? Τα παιδιά σου ανοίγουν δρόμους Μήτρο! Πολλούς δρόμους! Και επιδόματα! Και άδειες! Πολλές άδειες Μήτρο!
-Ναι Γκέλα, αλλά σχετικά με αυτές τις πέντε μέρες επιπλέον άδεια τον χρόνο…
-Ναι? Τι? Υπάρχει κάποιο πρόβλημα? Σε χαλάνε? Εγώ θα την πάρω που να χτυπιέσαι!
-Να την πάρεις βρε Γκέλα μου! Να κάνουμε παιδιά! Και ένα και δύο…και υπαλλήλους να πάρουμε, αλλά η άδεια αυτή αφορά μόνο τους δημόσιους υπαλλήλους! Είσαι?
-Τι είπες τώρα??
-Ναι Γκέλα μου! Κι εσύ το ανέφερες στην αρχή, το ξέχασες? Ο υπουργός το είπε καθαρά: «…διευκολύνουμε τους υπαλλήλους του Δημοσίου, δίνοντας πέντε ημέρες επιπλέον άδεια ώστε να παρακολουθούν τις σχολικές επιδόσεις των παιδιών τους, απουσιάζοντας από την εργασία τους δικαιολογημένα, προκειμένου να επισκεφθούν το εκπαιδευτικό ίδρυμα που σπουδάζουν τα παιδιά τους»! Εσύ όμως Γκέλα μου δεν είσαι δημόσιος υπάλληλος!
-Και καλά βρε βλαμένε! Γιατί δεν μου το λες τόση ώρα! Γιατί με αφήνεις να υποφέρω?
-Μα δεν με άφηνες να σου μιλήσω!
-Εγώ? Πάλι εγώ φταίω? Αμαν πια! Έχετε πέσει όλοι να με φάτε! Θα καταντήσω δυστυχισμένη!
-Έλα εδώ καλή μου…μη μου στεναχωριέσαι! Και γι’ απόψε θα σου φτιάξω εγώ ερωτική ατμόσφαιρα με κεριά και αρώματα! Και θα κάνουμε και παιδί! Σύντομα! Πολύ σύντομα! Άρχισε να μετράς από απόψε το βράδυ Γκέλα μου…και σε λίγο καιρό θα του κάνεις γούτσου-γούτσου!
-Ε δεν θα σε με τα καλά σου μου φαίνεται! Τι γουτσου-γούτσου και κουραφέξαλα βρεεεεε!!!! Άιντε πήγαινε να ετοιμαστείς να πας να ανοίξεις το περίπτερο που μου θες και παιδιά! Θα κλειστώ εγώ στο σπίτι να μεγαλώνω κουτσούβελα επειδή εσύ θες να το παίξεις πατέρας!!!!


...καλά κρασιά!

8/8/07

Η ζήλια και οι συγγραφείς (!)























Η φιλία είναι άχρηστη για την εξέλιξη ενός καλλιτέχνη.
Μόνον ο έρωτας(δηλαδή η ζήλια) μπορεί να εκπαιδεύσει το μυαλό του συγγραφέα,
μια και η συνεχής καχύποπτη αμφισβήτηση κάθε κινήτρου και κάθε κίνησης
και η μεταστροφή κάθε αθώας ιστορίας σε ένοχο άλλοθι -αυτή η ακάματη και διεισδυτική ενδελεχής εξέταση- μπορεί να διδάξει το συγγραφέα να παρατηρεί.

Μαρσέλ Προυστ

4/8/07

Το παράθυρο























-…έλα…δεν μπορείς να περπατήσεις λίγο πιο γρήγορα?
-Έρχομαι! Βιάζεσαι? Αφού ξέρεις, στην άμμο δεν μπορώ να περπατήσω καλά!
-Είναι ώρα τώρα που το βλέπω αυτό το σπίτι και με έχει φάει η περιέργεια…αλλόκοτο μου μοιάζει...
-Ε κοντεύουμε, σε πέντε λεπτάκια θα είμαστε εκεί.

-Πω πω! Απίστευτο! Κρινάκια της θάλασσας φυτεμένα σε γλάστρα! Και ανθισμένα μέρα μεσημέρι! Εγώ ήξερα ότι αυτά ανθίζουν για λίγα λεπτά μόνο, με την ανατολή του ήλιου και μόνο για μια μέρα!
-Είσαι σίγουρη?
-Βέβαια! Θυμάμαι πριν χρόνια κάπου στο Αιγαίο όπου έγινε ολόκληρο θέμα για ένα κρινάκι που άνθισε...ξυπνήσαμε άρον άρον για να προλάβουμε να το δούμε με ανοιγμένα τα πέταλα!
-Τι να πω...
-Πάμε λίγο πιο πέρα, φυσάει...μάλλον κάποιο παράθυρο ανοιγοκλείνει και χτυπάει από τον αέρα. Πάμε να δούμε μήπως φαίνεται τίποτα μέσα...
-Ναι έρχομαι.


-Έλα έλα…Δεν είναι δυνατόν!!!
-Πλάκα μας κάνουν? Τι είναι αυτό? Μήπως είναι καθρέφτης?
-Για κάτσε να δω...όχι...τι καθρέφτης? Δεν είναι καθρέφτης!
-Μα η θάλασσα είναι στα πέντε μέτρα πίσω μας, πως είναι δυνατόν μέσα από το παράθυρο, μέσα στο σπίτι να υπάρχει κι άλλη θάλασσα?? Θα τρελαθώ...ποιο είναι το έξω και ποιο το μέσα απ’ το παράθυρο?
-Χριστέ μουουουου...!!! Δε το πιστεύω αυτό που βλέπω!!!
-Η παραλία είναι δύο χιλιόμετρα. Στο χάρτη το είδα. Η παραλία είναι μια! Δεν υπάρχει καμιά λωρίδα γης στη μέση κι από την άλλη κι άλλη παραλία!
-Με δουλεύεις? Φυσικά και είναι μια η παραλία!
-Και μέσα στο σπίτι τι είναι? Θάλασσα δεν είναι κι αυτό? Και αμμουδιά...πιστό αντίγραφο της άμμου που πατάμε και της θάλασσας πίσω μας.
-Πρόσεξες? Απ’ έξω το σπίτι φαίνεται κλειστό, έχει τοίχους, σκεπή, όλα κανονικά. Αν κοιτάξεις όμως από το παράθυρο μέσα στο σπίτι, δεν υπάρχει τίποτα…μόνο η παραλία!

-Πάμε να φύγουμε!
-Κάτσε λιγάκι ακόμα...θέλω να...
-Πάμε να φύγουμε σου λέω! Κάτι ξέρανε οι άλλοι και μας λέγανε να μην έρθουμε. Κι εμείς γελάγαμε με την ιστορία της «περίεργης» του νησιού!! Να δω εγώ πόσοι θα γελάσουν με τη δική μας ιστορία!
-Εγώ δεν πρόκειται να πω τίποτα σε κανέναν! Δεν θα με πιστέψουν. Απλά θα τους φέρω να το δουν με τα ίδια τους τα μάτια!
-Κάνε ότι θέλεις! Εγω δεν ξανάρχομαι εδώ! Και πάμε να φύγουμε είπα! Τώρα!
-Πάμε ναι. Μα...τι ώρα είναι? Κοίτα...αρχίζει να νυχτώνει! Μέρα μεσημέρι γιατί δύει ο ήλιος????

2/8/07

"Οικολογική Αστυνομία"..κατά το ζωάριο το σπέρμα (!)

{Η Κουκουβάγια και ο Μπούφος-κατά κόσμον η Γκέλα και ο Μήτρος-κουβεντιάζουν στο μπαλκόνι για την «οικολογική αστυνομία»}



















-Έλα έλα…κάτσε! Έχει δροσιά εδώ. Επιτέλους άρχισε να φυσάει. Κι ένα καφεδάκι στο μπαλκόνι είναι ότι πρέπει! Να σου φτιάξω κι εσένα ένα?
-Όχι όχι…ήπια.
-Τελείωσαν οι ειδήσεις?
-Μπα…Δεν καταλαβαίνω ρε συ Γκέλα. Άκουσες για την «οικολογική αστυνομία»?
-Πφφφ…τι θες και κουράζεσαι?
-Θα είναι λέει ένστολο σώμα! Έχεις δει εσύ κανέναν οικολόγο ένστολο?
-Δεν ξέρω…δεν έχω δει οικολόγο από κοντά.
-Και τι θα κάνουν αυτοί ρε συ Γκέλα? Θα έρχονται δηλαδή με τα κουμπούρια μπας και κόψει κανείς καμιά κουμπάκα από το χωράφι τ’ αλλουνού?
-Δεν ξέρω!
-Από την άλλη…απ’ όπου κι αν το πιάσεις δηλαδή δεν στέκει! «Αστυνομία» σημαίνει…τι σημαίνει? Νόμος+Αστυ. Τι σχέση έχουν οι αγροί, τα χωράφια και τα δάση?
-Έλα μωρέ κι εσύ! Κολλάς σε κάτι πράγματα! Από τα λίγα που άκουσα, οι περισσότεροι απ’ αυτούς έχουν μέσο όρο ηλικίας τα 40 (!). Φαντάζεσαι τον σαραντάρη που από το ’93 ξυπνάει και κοιμάται με το όνειρο του δημόσιου υπαλλήλου, να παίρνει στο κυνήγι λαθροκυνηγούς, καταπατητές, εμπρηστές και αλεπούδες που μπουκάρουν στο ξένο κοτέτσι να αρπάξου καμιά κότα…Να ‘χαμε να λέγαμε!! Κι εσύ προβληματίζεσαι με το Νόμος+Άστυ? Ωωωω χο χο χο!!!
-Γελάς? Έτσι-μάλλον-θα γελάει μαζί μας κι όλη η Ευρώπη!
-Ε τι να κάνω ρε Μήτρο? Να τα βάψω μαύρα επειδή του ‘ρθε του Βύρωνα να επαναφέρει την αγροφυλακή Αυγουστιάτικα κι εν έτη 2007?? Κι επειδή οι τριακόσιοι με περνάνε για βούρλο θα πρέπει να γίνω κι όλας?? Αστους! Νεοτεριστικές αντιλήψεις! Ο άλλος άκουσες τι είπε? Στόχοι, λέει, της Ελληνικής Αγροφυλακής θα είναι η προστασία της ελληνικής υπαίθρου και η διασφάλιση της ποιότητας της αγροτικής παραγωγής, αλλά και η αντιμετώπιση τυχόν απειλών κατά του περιβάλλοντος. Ναι…θα κυνηγάει η αγροφυλακή την πλημμύρα και τη φλόγα με την χακί στο στολή και το 45άρι!!!
«Έλα δω άτιμε χείμαρρε να σε πιάσω…Αααααααλτ!!!!!!
-Ναι. Θα φοράνε στολή και θα έχουνε και σήμα. Πως είναι οι πουλάδες, τα σιρίτια κλπ…έτσι κι αυτοί θα έχουν ένα φύλλο. Δεν θυμάμαι όμως τι φύλλο!
-Φύλλο μουσμουλιάς! Ρεεε…σύνελθε!

Έλα πάμε όλοι μαζί από Ντο ματζόρε:

«Έν δυο, εν δυο, φουστανέλα-τσαρούχ’-φούντα-φεσ’,
καμάρ’-λεβεντιά-περηφάνια, σωστός διπλωμάτς κατιφές!!!»

Με στόμφο βρεεεεε…..με πυγμή τα άσματα!!!


...ούτε έναν καφέ δεν μπορώ να πιω με ησυχία...

1/8/07

Η σούπα






















-Καλησπέρα σας!
-Καλησπέρα…
-Έχετε αποφασίσει?
-Μάλιστα…
-Σας ακούω!
-Θα ήθελα μια σούπα βελουτέ…πρασινοκόκκινη, με γεύση ξινή προς το αλμυρό και αμυδρά καυτερή.
-Ναι…
-Θα ήθελα μέσα στη σούπα μερικά χαρούμενα, πράσινα, τρυφερά σπαράγγια που να ξέρουν καλό κολύμπι, μια κατακόκκινη ντομάτα χαμογελαστή να κόβει βόλτες πάνω σε μια ευαίσθητη καρδιά μαρουλιού και μερικά καφετιά, μυρωδάτα κρεμμύδια να σουλατσάρουν διακριτικά μέσα στο υγρό…έτσι απλά για τη γεύση.
-Ωραιότατα.
-Από σαλάτα θα ήθελα ένα πιάτο με παντζάρια, ντροπαλά, λιγομίλητα και όσο πιο γλυκά σε γεύση γίνεται.
-Ναι ναι…
-Τέλος θα ήθελα ένα ψωμάκι με ολόκληρους, γκριζωπούς, τραγανούς σπόρους Ηλιοτρόπιου και ένα ποτήρι μπύρα, από ξανθιά βύνη και καλοζυμωμένο κριθάρι με σταράτη επιδερμίδα, κάτοικου Βαλκανίων κατά προτίμηση.
-Μάλιστα…κάτι άλλο?
-Όχι ευχαριστώ!!!

30/7/07

Καλοκαιρινή Παράκρουση





























Κουκουβάγια: …πφφφ…δεν παλεύεται!
Μπούφος: Ναι…
Κουκουβάγια: Δεν αντέχεται με τίποτα!
Μπούφος: Ναι…
Κ: Δεν παίζεται με τίποτα η κατάσταση σου λέω!
Μ: Ε ναι…
Κ: Και όταν βλέπεις όλους τους υπόλοιπους να ετοιμάζουν βαλίτσες και μπαγκαζιέρες και βουρ για διακοπές, τότε είναι που δεν παλεύεται με τίποτα!
Μ: Ναι…
Κ: Κι εσύ να ξέρεις πως θα την βγάλεις εδώ στο κλεινόν άστυ όλο το καλοκαίρι, με φωτιές, καύσωνες και αφραγκιά, χωρίς καν μια βδομαδούλα σε ένα νησάκι, ή σε έναν κολπίσκο έστω!
Μ: Ναι…
Κ: Εδώ στο πήξιμο! Μα τι διάολο? Μούντζα έχουμε φάει?
Μ: Ναι…
Κ: Ναι??
Μ: Ναι…
Κ: Από την άλλη ρε συ μπούφο, ξέρεις τι σκέφτομαι?
Μ: Ναι…
Κ: Από την άλλη ρε μπούφο λέω, σκέφτομαι το εξής, ακόμα και να μπορούσες να πας κάπου, εύκολα παίρνεται η ρημάδα η απόφαση?
Μ: Ναι…
Κ: Πες πως μπορούμε λοιπόν…Άντε να αποφασίσεις που θα πας! Βουνό? Θάλασσα? Κάπου κοσμικά? Κάπου ήσυχα και ρομαντικά? Γουστάρεις ρομαντζάδα? Γουστάρεις τζερτζελε?
Μ: Ναι…
Κ: Χμ…σε κανένα νησί ή κάπου πιο μακριά? Ευρώπη ας πούμε! Ή μήπως σε κάτι πιο εξωτικό? Καραϊβική, Ινδικό Ωκεανό?
Μ: Ναι…
Κ: Και πες πως καταλήγεις…πρέπει να κάνεις και οικονομικό προϋπολογισμό! Ή μήπως πρώτα πάει ο οικονομικός προϋπολογισμός και μετά καταλήγεις?
Μ: Ναι…
Κ: Και να ‘ταν μόνο αυτό? Άντε και ξεμπερδεύεις και μ’ αυτά. Το άλλο? Με το άλλο τι κάνεις? Να, θέλω να πω ρε παιδί μου, κανά ρουχαλάκι καινούργιο να μην πάρεις? Να νιώσεις λίγο άνθρωπος ρε αδερφέ! Ε να μην κυκλοφορείς με τις κλαρωτές βερμούδες και σε περάσουν για τέντα που την πήρε ο αέρας! Ξέρεις, αυτές που ήταν στη μόδα την δεκαετία του ’80! Από το ’80 δεν έχουμε να πάμε διακοπές?
Μ: Ναι…
Κ: Να μου πεις, αυτό δεν είναι και τόσο δύσκολο. Άλλωστε εκπτώσεις έχουμε, ε, όλο και κάτι φθηνό και καλό και μοδάτο θα βρεις…
Μ: Ναι…
Κ: Ναι και ναι αλλά μην νομίζεις πως τελειώσαμε! Εισιτήρια? Βλέπεις τι γίνεται με τα εισιτήρια? Αν θελήσεις να ταξιδέψεις με καράβι, αεροπλάνο, ακόμα και με τραίνο, θα πρέπει λέει να έχεις κλείσει τα εισιτήρια τουλάχιστον έναν μήνα πριν! Με ρωτάς εμένα αν μπορώ να κλείσω έναν μήνα πριν? Καραγκιόζη!!!!
Μ: Ναι…
Κ: Έστω όμως πως το λύνουμε κι αυτό μέσω του ξαδέρφου του Νικήτα έχει το τουριστικό γραφείο…εκεί στη Σταδίου…ξέρεις.
Με όλα τα υπόλοιπα όμως τι κάνουμε? Εγώ με αεροπλάνο δεν ταξιδεύω! Με πιάνει ναυτία! Ούτε και με καράβι, με πιάνει ναυτία και βαρεμάρα. Άσε που είμαι αλλεργική στην αλμύρα. Ούτε και με τραίνο ταξιδεύω! Τάκα τούκα όλη την ώρα με πιάνει πονοκέφαλος! Τι σκέφτεσαι? Τα αμάξι? Δεν τρελάθηκα!!! Θέλεις να είμαστε στο 10% των εκδρομέων που δεν επιστρέφουν ποτέ και αφήνουν την τελευταία τους ανάσα έχοντας στην καλύτερη περίπτωση καταπιεί τον λεβιέ των ταχυτήτων? Αλλά γιατί την πάμε μακριά τη βαλίτσα? Εδώ προβληματιζόμαστε πλέον ακόμα και για το τι αντηλιακό θα πρέπει να αγοράσουμε! Χώρια το ότι το μοσχάρι το κιλό έχει φθηνότερα από τα 250 ml αντηλιακού! Άσε, προχθές σε ένα ντοκιμαντέρ στην κρατική τηλεόραση έμαθα πως υπάρχουν αμέτρητες επικίνδυνες ηλιακές ακτίνες οι οποίες δεν μπορούν να αντιμετωπιστούν με κανενός είδους αντηλιακό. Είναι λένε μεταλλαγμένες και άκρως επικίνδυνες και κάθε τύπου επιδερμίδα! Αφού σου λέει ότι ακόμα και κάτω από ντουβάρι να είσαι, θα σε βρει και θα σου την κάνει τη ζημιά! Α πα πα πα πα!
Μ: Ναι…
Κ: Και τώρα που το ξανασκέφτομαι ρε Μπούφο, τελευταία στιγμή που τα συζητάμε, ούτε αποτρίχωση δεν προλαβαίνω να κάνω. Και μη μου πεις πως κολλάω σε λεπτομέρειες γιατί…γιατί άντε!!
Μ: Ναι…
Κ: Άντε γιατί θα τα’ ακούσεις χοντρά λέμε! «Που πας κυρά μου χωρίς αποτρίχωση???». «Λίγη αξιοπρέπεια βρεεεεεεεεε». Κατάλαβες?
Και τι ξέρεις εσύ μωρέ από αποτρίχωση? Από πίλινγκ και τα σχετικά? Τίποτα δεν ξέρεις! Εσένα το μόνο που σε νοιάζει είναι να πίνεις τα μπιρόνια σου με τα φιλαράκια σου και να φλυαρείς ασύστολα.
Μ: Ναι…
Κ: Αλλά που να καταλάβεις εσύ? Πάντα εγώ βγάζω το φίδι από την τρύπα. Εγώ τις αποφάσεις, εγώ τους υπολογισμούς, τους προϋπολογισμούς, τους προβληματισμούς. Όλα εγώ! Εσύ μόνο να φλυαρείς ξέρεις! Φφφφ…..
Μ: Ναι…
Κ: Φφφφ…
Μ: ….
Κ: Φφφφ…
Μ: Τελικά που λες να πάμε αγάπη μου?
Κ: ΜΑ ΚΑΛΑ! ΤΟΟΟΟΣΟ ΒΛΑΜΕΝΟΣ ΕΙΣΑΙ ΤΕΛΙΚΑ? ΑΦΟΥ ΑΥΡΙΟ ΞΕΚΙΝΑΩ ΔΟΥΛΕΙΑ ΛΕΜΕΕΕ!!! ΚΙ ΕΣΥ ΜΟΥ ΘΕΣ ΔΙΑΚΟΠΕΣ???


29/7/07

Αμέ...!


Να ορίστε! Ένα τέτοιο σπιτάκι θέλω! Ένα γαλάζιο σπίτι με δυο κόκκινες καμινάδες και μια κίτρινη πόρτα! Πάνω σε έναν πράσινο λοφίσκο, με δυο κίτρινες, μια κόκκινη και μια μοβ μαργαρίτα…Αμε! Και τέσσερα σύννεφα από πάνω…κι από κάτω, μια αγελάδα, ένα άλογο κι ένα προβατάκι…αμε!












Ή μάλλον όχι. Καλύτερα θα ήταν να είχα ένα κίτρινο σπιτάκι με δυο πορτοκαλί καμινάδες και μια ροζ πόρτα. Και πέτρινο φράχτη! Και μια κουκουναριά! Και ο λοφίσκος μου να έχει μια ροζ, μια κόκκινη και μια κίτρινη μαργαρίτα…Αμέ! Και κάτω από τα τέσσερα σύννεφα, τρία αφράτα προβατάκια



























Αλλά για στάσου…Όχι όχι…προτιμώ ένα σπιτάκι με ρόδες…κι ας μην έχει καμινάδα, χρωματιστή πόρτα, λουλούδια και λοφίσκο, μαργαρίτες, άλογα, αγελάδες και προβατάκια…Θα έχει όμως μια ψιψίνα κι έναν μούργο να μου κάνουν παρεούλα…Αμέ! Και παρέα, θα τσουλάμε το σπιτάκι με τις ρόδες…και θα γυρίσουμε όλον τον κόσμο!

27/7/07

Διαζευκτικό "ή"




















Oι ώρες μας αξίζουν, ή τα χαμένα λεπτά των ονειρώξεων;
Το χάδι μας αξίζει, ή η οδυνηρή του έλλειψη;
H λύση μας αξίζει, ή η κόψη του αδιέξοδου;
Η δροσιά μας αξίζει, ή οξεία αίσθηση του καύσου στη φλέβα, που κατακλύζεται από το άλικο πυρ της ανόητης ταχύτητάς μας;


...απαντήσεις δεχόμαστε εντός, όλες τις ώρες και τις μέρες!
Ευχαριστώ!

26/7/07

Το γράμμα




























Όμορφη, γλυκιά Κυριακή...
Πράσινα, γαλάζια....κόκκινα....Τα λουλούδια κίτρινα στη γλάστρα απέναντι! Και το πουκάμισό μου, κίτρινο κι αυτό!


Εχθές αγόρασα μια μπλούζα! όμορφη...πολύ όμορφη!
Έχω και μια νοσταλγία. Αντέχει και είναι ακόμα γλυκιά.
Εκεί....εκεί σας έχω όλους. Εκτός από έναν-τον σπουδαίο μου- που έχω εδώ.
Και παιδεύομαι καλή μου. Αλλά νοιώθω πως δεν ξεφεύγω από τη φύση μου.
«Παιδεύομαι» = είναι στη φύση μου.
Και ίσως μ’ αρέσει ξέρεις! Τελικά. Είναι δυναμωμένο με τη συνήθεια. Έχει γοητεία!

Στο μυαλό μου θαρρείς και είναι όλα έτοιμα. Ξεδιαλυμένα.
Ναι...Νομίζω πια πως τα έχω ξεκαθαρίσει.
Μένει μόνο το δύσκολο κομμάτι.
Αυτό του να αποφασίζω, να επιλέγω, να αντέχω, να γεύομαι.
Τα ξέρω, θαρρώ, όλα!
Να τα κουμαντάρω παλεύω....κατά τα άλλα...ναι.
Τα ξέρω.

Χαίρομαι...
γιατί οι μέρες μου με εκπλήσσουν ακόμα! Άλλοτε ευχάριστα, άλλοτε όχι τόσο. Αλλά διαπιστώνω πως όλα προχωρούν κι εγώ μπορώ ακόμα και εκπλήσσομαι!
Η ποίηση μου κάθεται βαριά....πολλές φορές με θλίβει.
Η λογοτεχνία σπάνια με συνεπαίρνει ή μου "δίνει", ή με "αφήνει να...".
Το θέατρο....μάλλον....δεν μου ταιριάζει καθόλου.
Η μουσική μου ταιριάζει. Δεν ξέρω βέβαια εαν της ταιριάζω εγώ...θα δούμε!
Η ζωγραφική με αγχώνει. Ξέρεις...νοιώθω άσχετη ως προς την τέχνη και ντρέπομαι που τολμάω και ασχολούμαι...Καταλαβαίνεις.
Χαίρομαι όμως γιατί τα κάνω όλα αυτά!
Τα υπόλοιπα δεν ξέρω πότε θα κάνω!
Και ξέρεις γιατί;;;;;;
Γιατί δεν ξέρω ποια είναι τα υπόλοιπα.
Θα τα βρω όμως. Ή μάλλον όχι. Δεν θα τα βρω.
Θα περιμένω να με βρουν αυτά. Να έχω και το άλλοθι του μοιραίου. Της μη επιλογής.

Μου λείπουν πολλά. Είσαι κι εσύ μέσα σ’ αυτά.....χωρίς πολλά λόγια....ή και με πολλά λόγια....


Εχθές διάβασα ένα βιβλίο. Θέλω να σου πω!!!

....μου έχεις λείψει....γιατί δεν έρχεσαι μια βόλτα;
Είναι οκτώ ώρες με το τραίνο.
Άντε έλα!!!!

25/7/07

Δεν με πείθεις!




Δεν με πείθουνε οι φίλοι και οι συναναστροφές σου,
δεν με πείθουν οι ιδέες και οι σχέσεις οι παλιές σου,
δεν με πείθει πια το όχι, ούτε το εύκολο το ναι σου,
δεν με πείθει η μιζέρια και οι μαύρες εμμονές σου.

Δεν με πείθουνε οι λέξεις που διαλέγεις να μιλήσεις,
δεν με πείθει το σκοτάδι που διαλέγεις για να ζήσεις,
δεν με πείθουν οι αποφάσεις για όλα αυτά που θες να σβήσεις,
δεν με πείθουνε οι βάσεις της ζωής που θες να χτίσεις.

Δεν με πείθει η αγριάδα και το ύφος το σκληρό σου
και οι αυθαίρετες δηλώσεις για ότι θεωρείς δικό σου.
Ούτε η κούραση που πάντα χαρακώνει το μυαλό σου
και σου κλέβει βήμα βήμα τη ζωντάνια απ’ το χορό σου.


Δεν με πείθεις!
Δεν με πείθεις!
Δεν με πείθεις!









Οι στίχοι έγιναν τραγούδι από τον Κωστή Μαραβέγια.
Για ακρόαση, περαστε μια βόλτα από δω :
http://www.myspace.com/maraveyas

Η Ρέντα























Η Ρέντα

Όπως σε βλέπω στο τραπέζι καθισμένο
με τους βαλέδες και τις ντάμες συντροφιά,
αναρωτιέμαι τι μπορώ να περιμένω
από έναν τύπο που επενδύει στη ζαριά.

Το πρόσωπό σου αλλάζει χρώματα και ύφη
που εξαρτώνται απ’ του αρχηγού τη μοιρασιά.
Είσαι ο γαμπρός και η τράπουλά σου είναι η νύφη
που έχει φορέσει πουλημένη φορεσιά.

Μία ξανθιά θέλει την τύχη της να αλλάξει.
Με νύχια κόκκινα και βλέμμα γερακιού,
έχει βαλθεί στις κάλτσες-δίχτυα της να αρπάξει
λίγη απ’ τη ρέντα την τυφλή του διπλανού.

Τα φώτα αστράφτουν και θολώνουν τα όνειρά σου,
μια κάμερα καραδοκεί για ένα ντου.
Φθονούντα βλέμματα στοιχειώνουν τη χαρά σου,
ξύλινα χάδια και χαμόγελα νεκρού.

Χοντρό μπαγιόκο αναζητάς και δεν σε νοιάζει
Πέφτει η μπίλια…πάλι «λάθος» ο αριθμός.
Μέσα απ’ τα δίχτυα της ξανθιάς θα κάνεις χάζι.
Κρίμα, δεν πρόσεξες πως ήσουν «διπλανός»…