17/8/12

Είναι που μου 'χεις λείψει


Είναι που μου 'λειψες.

Περνάει κι αυτό το καλοκαίρι και εκείνα που κάποτε ξυπνούσα βιαστικά για να τα ζήσω, τα έχω σχεδόν ξεχάσει. 

Θυμάμαι, με κρατούσες να πάμε στης αμμουδιάς από την μια άκρη στην άλλη. Και καθώς βούλιαζαν τα πόδια μας στην δροσιά της υγρής άμμου, τόσο άναβε ο πόθος μου να βουλιάξω μια για πάντα μέσα σου.

Βουτιά μες στο νερό της θάλασσας μέσα στα μάτια σου, μέσα στο στόμα σου, στο αύριο σου, στο χθες, στο σήμερα του τότε μας. Πόσο εκτυφλωτικά γυάλιζες!

Είναι που μου 'λειψες.

Είσαι μακριά κι εγώ ακόμα πιο πολύ.
Να 'χεις αλλάξει;

Ήταν εκείνες οι πεταλούδες στο στομάχι όταν σε αντίκριζα.
Ήταν εκείνη σου η γεύση.
Ήταν η μελωδία από το δέρμα σου που μου λίκνιζε το βλέφαρα.
Εσυ μαέστρος κι εγώ το βιολοντσέλο σου.

Οι μέρες μας γεμάτες προσδοκία.
Οι νύχτες μας, πάντα μικρές. Ποτέ δεν έφταναν να μας χωρέσουν ολοκληρωτικά.
Μα έτσι κι αλλιώς δεν χωρούσαμε πουθενά.
Μόνο ο ένας μέσα στον άλλον χωρούσαμε. Επικίνδυνο, έλεγα. Μα ήταν λάθος. Άλλωστε, ποιος πόθος είναι ακίνδυνος;

Είναι που μου 'χεις λείψει.

Νύχτωσε και σε σκέφτομαι από χθες. Καπνίζω και ψάχνω να σε βρω μέσα στην καύτρα του τσιγάρου μου. Μα όσο κι αν ανακατεύω τη στάχτη με το δάχτυλο, δεν γεννιούνται πεταλούδες. Κάνει παιχνίδια ο νους. Για μια στιγμή νόμιζα πως σε είδα να χορεύεις μέσα στο παγάκι του ποτού μου. Σάστισα και με μιας το έβαλα στο στόμα μου, να λιώσει. Μάταια σε έψαχνα με την άκρη της γλώσσας μου. Δεν ήσουν εκεί.

Μοιάζουν οι μέρες μου με φάλτσα ορχήστρα μουρλαμένων πνευστών.
Μένω με τα χέρια μου να κλείνουν τα αυτιά μου επί μέρες. Μουδιάζω εκεί στην ίδια στάση, με τα μάτια σφιγμένα. Κι όταν πια σιωπούν εκείνοι οι ήχοι, αρχίζω πάλι να σε ψάχνω παντού, χωρίς να κινούμαι.

Δεν μου αρέσει πια η θάλασσα. Νιώθω μόνη εκεί. Είμαι μόνη εκεί. 
Ερχόσουν πάντα και πάλευες να με κλέψεις από το νερό που με ακουμπούσε. Και με αγκάλιαζες αδύναμα μα επίμονα. Και τα μαλλιά σου κολυμπούσαν τόσο υπέροχα! Και μπλέκονταν με τα δικά μου και έφτιαχναν μπουκέτα από μάλλινα φύκια.
Τώρα δεν υπάρχει πια νερό. Μέχρι και η θάλασσα στέγνωσε και το πορτοκαλί μου μέσα ζαρώνει διαρκώς κοντεύοντας να μοιάσει με μαραμένη φλούδα από μανταρίνι. 

Σου έλεγα τότε σ' αγαπώ μα ήτανε ψέμα.
Τώρα όμως σ' αγαπώ. Αλήθεια!
Μα είσαι αλλού...κι εγώ ακόμα πιο πολύ...

Είναι που μου 'χεις λείψει.