30/7/07

Καλοκαιρινή Παράκρουση





























Κουκουβάγια: …πφφφ…δεν παλεύεται!
Μπούφος: Ναι…
Κουκουβάγια: Δεν αντέχεται με τίποτα!
Μπούφος: Ναι…
Κ: Δεν παίζεται με τίποτα η κατάσταση σου λέω!
Μ: Ε ναι…
Κ: Και όταν βλέπεις όλους τους υπόλοιπους να ετοιμάζουν βαλίτσες και μπαγκαζιέρες και βουρ για διακοπές, τότε είναι που δεν παλεύεται με τίποτα!
Μ: Ναι…
Κ: Κι εσύ να ξέρεις πως θα την βγάλεις εδώ στο κλεινόν άστυ όλο το καλοκαίρι, με φωτιές, καύσωνες και αφραγκιά, χωρίς καν μια βδομαδούλα σε ένα νησάκι, ή σε έναν κολπίσκο έστω!
Μ: Ναι…
Κ: Εδώ στο πήξιμο! Μα τι διάολο? Μούντζα έχουμε φάει?
Μ: Ναι…
Κ: Ναι??
Μ: Ναι…
Κ: Από την άλλη ρε συ μπούφο, ξέρεις τι σκέφτομαι?
Μ: Ναι…
Κ: Από την άλλη ρε μπούφο λέω, σκέφτομαι το εξής, ακόμα και να μπορούσες να πας κάπου, εύκολα παίρνεται η ρημάδα η απόφαση?
Μ: Ναι…
Κ: Πες πως μπορούμε λοιπόν…Άντε να αποφασίσεις που θα πας! Βουνό? Θάλασσα? Κάπου κοσμικά? Κάπου ήσυχα και ρομαντικά? Γουστάρεις ρομαντζάδα? Γουστάρεις τζερτζελε?
Μ: Ναι…
Κ: Χμ…σε κανένα νησί ή κάπου πιο μακριά? Ευρώπη ας πούμε! Ή μήπως σε κάτι πιο εξωτικό? Καραϊβική, Ινδικό Ωκεανό?
Μ: Ναι…
Κ: Και πες πως καταλήγεις…πρέπει να κάνεις και οικονομικό προϋπολογισμό! Ή μήπως πρώτα πάει ο οικονομικός προϋπολογισμός και μετά καταλήγεις?
Μ: Ναι…
Κ: Και να ‘ταν μόνο αυτό? Άντε και ξεμπερδεύεις και μ’ αυτά. Το άλλο? Με το άλλο τι κάνεις? Να, θέλω να πω ρε παιδί μου, κανά ρουχαλάκι καινούργιο να μην πάρεις? Να νιώσεις λίγο άνθρωπος ρε αδερφέ! Ε να μην κυκλοφορείς με τις κλαρωτές βερμούδες και σε περάσουν για τέντα που την πήρε ο αέρας! Ξέρεις, αυτές που ήταν στη μόδα την δεκαετία του ’80! Από το ’80 δεν έχουμε να πάμε διακοπές?
Μ: Ναι…
Κ: Να μου πεις, αυτό δεν είναι και τόσο δύσκολο. Άλλωστε εκπτώσεις έχουμε, ε, όλο και κάτι φθηνό και καλό και μοδάτο θα βρεις…
Μ: Ναι…
Κ: Ναι και ναι αλλά μην νομίζεις πως τελειώσαμε! Εισιτήρια? Βλέπεις τι γίνεται με τα εισιτήρια? Αν θελήσεις να ταξιδέψεις με καράβι, αεροπλάνο, ακόμα και με τραίνο, θα πρέπει λέει να έχεις κλείσει τα εισιτήρια τουλάχιστον έναν μήνα πριν! Με ρωτάς εμένα αν μπορώ να κλείσω έναν μήνα πριν? Καραγκιόζη!!!!
Μ: Ναι…
Κ: Έστω όμως πως το λύνουμε κι αυτό μέσω του ξαδέρφου του Νικήτα έχει το τουριστικό γραφείο…εκεί στη Σταδίου…ξέρεις.
Με όλα τα υπόλοιπα όμως τι κάνουμε? Εγώ με αεροπλάνο δεν ταξιδεύω! Με πιάνει ναυτία! Ούτε και με καράβι, με πιάνει ναυτία και βαρεμάρα. Άσε που είμαι αλλεργική στην αλμύρα. Ούτε και με τραίνο ταξιδεύω! Τάκα τούκα όλη την ώρα με πιάνει πονοκέφαλος! Τι σκέφτεσαι? Τα αμάξι? Δεν τρελάθηκα!!! Θέλεις να είμαστε στο 10% των εκδρομέων που δεν επιστρέφουν ποτέ και αφήνουν την τελευταία τους ανάσα έχοντας στην καλύτερη περίπτωση καταπιεί τον λεβιέ των ταχυτήτων? Αλλά γιατί την πάμε μακριά τη βαλίτσα? Εδώ προβληματιζόμαστε πλέον ακόμα και για το τι αντηλιακό θα πρέπει να αγοράσουμε! Χώρια το ότι το μοσχάρι το κιλό έχει φθηνότερα από τα 250 ml αντηλιακού! Άσε, προχθές σε ένα ντοκιμαντέρ στην κρατική τηλεόραση έμαθα πως υπάρχουν αμέτρητες επικίνδυνες ηλιακές ακτίνες οι οποίες δεν μπορούν να αντιμετωπιστούν με κανενός είδους αντηλιακό. Είναι λένε μεταλλαγμένες και άκρως επικίνδυνες και κάθε τύπου επιδερμίδα! Αφού σου λέει ότι ακόμα και κάτω από ντουβάρι να είσαι, θα σε βρει και θα σου την κάνει τη ζημιά! Α πα πα πα πα!
Μ: Ναι…
Κ: Και τώρα που το ξανασκέφτομαι ρε Μπούφο, τελευταία στιγμή που τα συζητάμε, ούτε αποτρίχωση δεν προλαβαίνω να κάνω. Και μη μου πεις πως κολλάω σε λεπτομέρειες γιατί…γιατί άντε!!
Μ: Ναι…
Κ: Άντε γιατί θα τα’ ακούσεις χοντρά λέμε! «Που πας κυρά μου χωρίς αποτρίχωση???». «Λίγη αξιοπρέπεια βρεεεεεεεεε». Κατάλαβες?
Και τι ξέρεις εσύ μωρέ από αποτρίχωση? Από πίλινγκ και τα σχετικά? Τίποτα δεν ξέρεις! Εσένα το μόνο που σε νοιάζει είναι να πίνεις τα μπιρόνια σου με τα φιλαράκια σου και να φλυαρείς ασύστολα.
Μ: Ναι…
Κ: Αλλά που να καταλάβεις εσύ? Πάντα εγώ βγάζω το φίδι από την τρύπα. Εγώ τις αποφάσεις, εγώ τους υπολογισμούς, τους προϋπολογισμούς, τους προβληματισμούς. Όλα εγώ! Εσύ μόνο να φλυαρείς ξέρεις! Φφφφ…..
Μ: Ναι…
Κ: Φφφφ…
Μ: ….
Κ: Φφφφ…
Μ: Τελικά που λες να πάμε αγάπη μου?
Κ: ΜΑ ΚΑΛΑ! ΤΟΟΟΟΣΟ ΒΛΑΜΕΝΟΣ ΕΙΣΑΙ ΤΕΛΙΚΑ? ΑΦΟΥ ΑΥΡΙΟ ΞΕΚΙΝΑΩ ΔΟΥΛΕΙΑ ΛΕΜΕΕΕ!!! ΚΙ ΕΣΥ ΜΟΥ ΘΕΣ ΔΙΑΚΟΠΕΣ???


29/7/07

Αμέ...!


Να ορίστε! Ένα τέτοιο σπιτάκι θέλω! Ένα γαλάζιο σπίτι με δυο κόκκινες καμινάδες και μια κίτρινη πόρτα! Πάνω σε έναν πράσινο λοφίσκο, με δυο κίτρινες, μια κόκκινη και μια μοβ μαργαρίτα…Αμε! Και τέσσερα σύννεφα από πάνω…κι από κάτω, μια αγελάδα, ένα άλογο κι ένα προβατάκι…αμε!












Ή μάλλον όχι. Καλύτερα θα ήταν να είχα ένα κίτρινο σπιτάκι με δυο πορτοκαλί καμινάδες και μια ροζ πόρτα. Και πέτρινο φράχτη! Και μια κουκουναριά! Και ο λοφίσκος μου να έχει μια ροζ, μια κόκκινη και μια κίτρινη μαργαρίτα…Αμέ! Και κάτω από τα τέσσερα σύννεφα, τρία αφράτα προβατάκια



























Αλλά για στάσου…Όχι όχι…προτιμώ ένα σπιτάκι με ρόδες…κι ας μην έχει καμινάδα, χρωματιστή πόρτα, λουλούδια και λοφίσκο, μαργαρίτες, άλογα, αγελάδες και προβατάκια…Θα έχει όμως μια ψιψίνα κι έναν μούργο να μου κάνουν παρεούλα…Αμέ! Και παρέα, θα τσουλάμε το σπιτάκι με τις ρόδες…και θα γυρίσουμε όλον τον κόσμο!

27/7/07

Διαζευκτικό "ή"




















Oι ώρες μας αξίζουν, ή τα χαμένα λεπτά των ονειρώξεων;
Το χάδι μας αξίζει, ή η οδυνηρή του έλλειψη;
H λύση μας αξίζει, ή η κόψη του αδιέξοδου;
Η δροσιά μας αξίζει, ή οξεία αίσθηση του καύσου στη φλέβα, που κατακλύζεται από το άλικο πυρ της ανόητης ταχύτητάς μας;


...απαντήσεις δεχόμαστε εντός, όλες τις ώρες και τις μέρες!
Ευχαριστώ!

26/7/07

Το γράμμα




























Όμορφη, γλυκιά Κυριακή...
Πράσινα, γαλάζια....κόκκινα....Τα λουλούδια κίτρινα στη γλάστρα απέναντι! Και το πουκάμισό μου, κίτρινο κι αυτό!


Εχθές αγόρασα μια μπλούζα! όμορφη...πολύ όμορφη!
Έχω και μια νοσταλγία. Αντέχει και είναι ακόμα γλυκιά.
Εκεί....εκεί σας έχω όλους. Εκτός από έναν-τον σπουδαίο μου- που έχω εδώ.
Και παιδεύομαι καλή μου. Αλλά νοιώθω πως δεν ξεφεύγω από τη φύση μου.
«Παιδεύομαι» = είναι στη φύση μου.
Και ίσως μ’ αρέσει ξέρεις! Τελικά. Είναι δυναμωμένο με τη συνήθεια. Έχει γοητεία!

Στο μυαλό μου θαρρείς και είναι όλα έτοιμα. Ξεδιαλυμένα.
Ναι...Νομίζω πια πως τα έχω ξεκαθαρίσει.
Μένει μόνο το δύσκολο κομμάτι.
Αυτό του να αποφασίζω, να επιλέγω, να αντέχω, να γεύομαι.
Τα ξέρω, θαρρώ, όλα!
Να τα κουμαντάρω παλεύω....κατά τα άλλα...ναι.
Τα ξέρω.

Χαίρομαι...
γιατί οι μέρες μου με εκπλήσσουν ακόμα! Άλλοτε ευχάριστα, άλλοτε όχι τόσο. Αλλά διαπιστώνω πως όλα προχωρούν κι εγώ μπορώ ακόμα και εκπλήσσομαι!
Η ποίηση μου κάθεται βαριά....πολλές φορές με θλίβει.
Η λογοτεχνία σπάνια με συνεπαίρνει ή μου "δίνει", ή με "αφήνει να...".
Το θέατρο....μάλλον....δεν μου ταιριάζει καθόλου.
Η μουσική μου ταιριάζει. Δεν ξέρω βέβαια εαν της ταιριάζω εγώ...θα δούμε!
Η ζωγραφική με αγχώνει. Ξέρεις...νοιώθω άσχετη ως προς την τέχνη και ντρέπομαι που τολμάω και ασχολούμαι...Καταλαβαίνεις.
Χαίρομαι όμως γιατί τα κάνω όλα αυτά!
Τα υπόλοιπα δεν ξέρω πότε θα κάνω!
Και ξέρεις γιατί;;;;;;
Γιατί δεν ξέρω ποια είναι τα υπόλοιπα.
Θα τα βρω όμως. Ή μάλλον όχι. Δεν θα τα βρω.
Θα περιμένω να με βρουν αυτά. Να έχω και το άλλοθι του μοιραίου. Της μη επιλογής.

Μου λείπουν πολλά. Είσαι κι εσύ μέσα σ’ αυτά.....χωρίς πολλά λόγια....ή και με πολλά λόγια....


Εχθές διάβασα ένα βιβλίο. Θέλω να σου πω!!!

....μου έχεις λείψει....γιατί δεν έρχεσαι μια βόλτα;
Είναι οκτώ ώρες με το τραίνο.
Άντε έλα!!!!

25/7/07

Δεν με πείθεις!




Δεν με πείθουνε οι φίλοι και οι συναναστροφές σου,
δεν με πείθουν οι ιδέες και οι σχέσεις οι παλιές σου,
δεν με πείθει πια το όχι, ούτε το εύκολο το ναι σου,
δεν με πείθει η μιζέρια και οι μαύρες εμμονές σου.

Δεν με πείθουνε οι λέξεις που διαλέγεις να μιλήσεις,
δεν με πείθει το σκοτάδι που διαλέγεις για να ζήσεις,
δεν με πείθουν οι αποφάσεις για όλα αυτά που θες να σβήσεις,
δεν με πείθουνε οι βάσεις της ζωής που θες να χτίσεις.

Δεν με πείθει η αγριάδα και το ύφος το σκληρό σου
και οι αυθαίρετες δηλώσεις για ότι θεωρείς δικό σου.
Ούτε η κούραση που πάντα χαρακώνει το μυαλό σου
και σου κλέβει βήμα βήμα τη ζωντάνια απ’ το χορό σου.


Δεν με πείθεις!
Δεν με πείθεις!
Δεν με πείθεις!









Οι στίχοι έγιναν τραγούδι από τον Κωστή Μαραβέγια.
Για ακρόαση, περαστε μια βόλτα από δω :
http://www.myspace.com/maraveyas

Η Ρέντα























Η Ρέντα

Όπως σε βλέπω στο τραπέζι καθισμένο
με τους βαλέδες και τις ντάμες συντροφιά,
αναρωτιέμαι τι μπορώ να περιμένω
από έναν τύπο που επενδύει στη ζαριά.

Το πρόσωπό σου αλλάζει χρώματα και ύφη
που εξαρτώνται απ’ του αρχηγού τη μοιρασιά.
Είσαι ο γαμπρός και η τράπουλά σου είναι η νύφη
που έχει φορέσει πουλημένη φορεσιά.

Μία ξανθιά θέλει την τύχη της να αλλάξει.
Με νύχια κόκκινα και βλέμμα γερακιού,
έχει βαλθεί στις κάλτσες-δίχτυα της να αρπάξει
λίγη απ’ τη ρέντα την τυφλή του διπλανού.

Τα φώτα αστράφτουν και θολώνουν τα όνειρά σου,
μια κάμερα καραδοκεί για ένα ντου.
Φθονούντα βλέμματα στοιχειώνουν τη χαρά σου,
ξύλινα χάδια και χαμόγελα νεκρού.

Χοντρό μπαγιόκο αναζητάς και δεν σε νοιάζει
Πέφτει η μπίλια…πάλι «λάθος» ο αριθμός.
Μέσα απ’ τα δίχτυα της ξανθιάς θα κάνεις χάζι.
Κρίμα, δεν πρόσεξες πως ήσουν «διπλανός»…