27/2/10

"ΔΕΝ ΜΕ ΠΕΙΘΕΙΣ"..κι όμως με έπεισε και τράβα μετά να βρεις την άκρη!

ΔΕΝ ΜΕ ΠΕΙΘΕΙΣ
Στίχοι: Βάγια Παπαποστόλου
Μουσική: Κωστής Μαραβέγιας

Δε με πείθουνε οι φίλοι σου και οι συναναστροφές σου.
Δε με πείθουν οι ιδέες και οι σχέσεις οι παλιές σου.
Δε με πείθει πια το όχι και το εύκολο το ναι σου.
Δε με πείθει η μιζέρια και οι μαύρες ενοχές σου.
Δε με πείθουνε οι λέξεις που διαλέγεις να μιλήσεις.
Δε με πείθει το σκοτάδι που διαλέγεις για να ζήσεις.
Δε με πείθουν οι αποφάσεις για όλα αυτά που θες να σβήσεις.
Δε με πείθουν οι βάσεις της ζωής που θες να χτίσεις.
Δε με πείθει η αγριάδα και το ύφος το σκληρό σου
κι αυθαίρετες δηλώσεις για ό,τι θεωρείς δικό σου.
Ούτε η κούραση που πάντα χαρακώνει το μυαλό σου
και σου κλέβει βήμα βήμα τη ζωντάνια απ’ το χορό σου.

Τα έχεις πάρει που λες στο κρανίο και ενώ θες να τα κάνεις όλα λαμπόγυαλο, αποφασίζεις να βγάλεις την οργή σου «εντέχνως».


Παίρνεις λοιπόν ένα χαρτί κι αρχίζεις να γράφεις…να γράφεις… «ΔΕΝ ΜΕ ΠΕΙΘΕΙΣ!!…ΔΕΝ ΜΕ ΠΕΙΘΕΙΣ, ΑΚΟΥΣ? ΝΑ Μ’ ΑΦΉΣΕΙΣ!!»

Και το ένα και το άλλο και δεν συμμαζεύεται η κατάσταση.

Έχουν φουσκώσει τα μάγουλα και το «σιχτίρ» έχει ανέβει στο λαιμό και σε καρυδώνει!

Και όλα άκυρα τα βρίσκεις και έχεις μουλαρώσει εντελώς και δεν σηκώνεις κουβέντα!

Και ουφ πια, ΠΑΡΑΤΑΜΕ και γρήγορα!

Κάποια στιγμή μετά από ώρα κι αφού τα έχεις βγάλει όλα από μέσα σου και τα έχεις μοιραστεί με το χαρτί και το μολύβι σου και έχεις ξελαφρώσει με το γάντι (και σιγά τα αίματα δηλαδή), παίρνεις το χαρτί και το βάζεις στο συρτάρι.



Περνάει ένας χρόνος, περνάνε δύο.

Ώσπου το χαρτί βγαίνει από το συρτάρι και παει και κολλάει πάνω στο ακορντεόν του Κωστή Μαραβέγια και γίνεται τραγούδι στο δίσκο MARAVEYAS ILEGAL.

Και ανακαλύπτεις ξαφνικά πόσο πλάκα έχει η ζωή που σου σπάει τον τσαμπουκά και τα νεύρα ενίοτε.

Κι εκεί τελικά που ΜΕ ΕΠΕΙΣΕ και με το παραπάνω κι όλα είχαν ξεχαστεί και η ζωή κυλούσε πλέον αρμονικά και συντροφικά, πιάνει το «ΔΕΝ ΜΕ ΠΕΙΘΕΙΣ» και παίζει σε ραδιόφωνα, συναυλίες…!

Και «ΔΕΝ ΜΕ ΠΕΙΘΕΙΣ» και ξανά «ΔΕΝ ΜΕ ΠΕΙΘΕΙΣ».



Και είναι από τη μια να καμαρώνεις κι απ’ την άλλη να ψάχνεις να βρεις μούτρα να εξηγήσεις στον άλλον πως ήταν μια ατυχής στιγμή….που έγινε επιτυχία.



Και μετά ψάχνεις να βρεις λογική και ειρμό στη ζωή.
Αμ δε...
Το απόλυτα χάος!




`

21/2/10

Και τον προσπέρασε...τι ώρα παει?






Τόσος κόσμος πλάι του πέρασε και τον προσπέρασε

τι να ζητάει…
Ποια, εγώ? Να τονώσω το εγώ μου μέσω της ασφάλειας που νιώθω λόγω του χώματος. Αυτού που τυχαία τη δεδομένη στιγμή πατούσα…και δεν θα έπρεπε να είμαι έρημη και μόνη και ξένη σαν κι αυτόν, τον επαρχιώτη της Ομόνοιας. Αχ Γιώργο, πόσο μόνη όμως κι εγώ ( κι ας μην… (επαρχιώτισσα) ένιωσα σ’ εκείνο το ραντεβού στην Ομόνοια το βράδυ εκείνο του Σαββάτου του ’93…Αθηναία των προαστίων. Μ 'ακόυς?



…επαρχιώτης στην Ομόνοια μες το ψιλόβροχο αρχές του Μάη
Ψυχές πολύβουες κι ούτε ένα πρόσωπο…

Ούτε ένα πρόσωπο, κανένα! Και πόσος φόβος και η μοναξιά της βαβούρας, έρμη και μόνη στην πόλη που μου έμαθαν σαν δική μου. Τρομάρα σας καημένοι μου, δεν (με) μάθατε τίποτα!

… τι καρτεράει, κλαρίνα παίζουν
κόσμος γλεντάει, τι ώρα πάει, τι ώρα πάει?

Η ώρα πάει 11.30 και ξημερώνει η κατάρας της Δευτέρας. Γαμώ σας όλους που μου στερείτε και που μου τρομάζετε ότι ψήγμα αληθινής, χαμογελαστής ελευθερίας έχω φυλάξει ως «θα ‘θελα». Και που αγχώνετε το ρεπό και το πόμολο της πόρτας μου. Ξεφτίλες, αφήστε με ήσυχη, με γδέρνετε από Δευτέρα πάλι!



Ξένος ως και στη χαρά του μεσονύχτι του Σαββάτου
τραγουδάκια μου κατάμονα…

Κι ακόμα πιο μόνα από κατάμονα. Και τι να φταίτε ταπεινά τραγούδια μου εσείς που δεν γίνεστε ταίρι της οθόνης και των προβολέων αυτής της Κυριακής του 2010.

…αν σας αντάμωνα θα έπεφτα κάτου

Αν σας αντάμωναν θα έπεφταν κάτω, μα δεν. Ποιος θρασύς κρατάει το κλειδί του συρταριού που τραγούδια μου εσείς, κρυμμένα ψιθυρίζετε χρόνια, κατάκοιτα, φυλακισμένα των φθηνών, λαμπερών, απαστράπτουσων, ιδεωδών της κατάντιας της εποχής μου. Μα χρόνια φτιάχνω πασπαρτού που θα κάνω δώρο στον εγγονό μου όταν γίνει 18. Και τότε θα καταστρέψω τα φθηνά και τα εφήμερά σας.

στο ρυθμό σας ονειρεύομαι και ξενιτεύομαι στα βήματα του
κάπου εδώ έχω γνωστούς αλλά τέτοιαν ώρα μη βαρύνω τους

Κι αυτό βεβαίως με έφαγε. Κεφάλι ψηλά, αξιοπρέπεια να δεσπόζει φρουρός σε όλες τις μοναξιές μου. Γιατί? «Μη βαρύνω τους» έλεγα…και όλο το βάρος έπεσε πάνω μου και αι σιχτίρ ηλίθιοι, δεν σας άξιζε μια.



Ζήτω η Ελλάδα…

Και γαμώ σε μαζί, περηφάνια καμία δεν έχω κι ας με πονάει. Της ρεμούλας και του χασκόγελου ήσουν (ήμουν, ήμασταν, θα είμαστε μια ζωή στον τόπο αυτό).

…και καθετί μοναχικό στον κόσμο αυτό
Ελασσώνα Λειβαδιά Μελβούρνη Μόναχο
Αλαμάνα και Γραβιά Αμέρικα
Βελεστίνο Άγιοι Σαράντα Εσκι Σεχήρ
Κώστας Κώστας Μανώλης Πέτρος Γιάννης Τάκης…

Γιάννης, Γιάννης Πέτρος, Τεο, Γιώργος, Καίτη.

Πλατεία Ναυαρίνου Διοικητηρίου κι Εξαρχείων

Πλατεία Ηρακλείου, Δραγούμη, Βαρβαρέσου
Βαγγέλης, Βασίλης, Άγγελος…

Ναρκίσσων και Υψηλάντου, Πεύκης κι 25ης Μαρτίου…

..εκεί που σε έχασα μάνα μου, μόνη και μοναδική μου μάνα και τώρα που να σε δικαιώσω πρέπει ως μάνα κι εγώ, σωστή και χρήσιμη κι ορόσημο για τα παιδιά μου, δεν έχω παιδιά!

η Ελλάδα που αντιστέκεται η Ελλάδα που επιμένει
κι όποιος δεν καταλαβαίνει δεν ξέρει που πατά και που πηγαίνει


Καλωσόρισες πουλί μου μοναξιά ελληνική μου
απ' αγάπη φεύγεις έρχεσαι πηγαινοέρχεσαι σαν την πνοή μου
κι απ' την έρημη την απόσταση παίρνει υπόσταση κάθε γιορτή μου
απ' τους δυο μας ποταμούς θα γευτεί μια νύχτα η έρημος καρπούς


(Νιόνιο μου την έσπασες μα σ' αγαπώ.
Νιόνιο κόλλησες...ας είναι. Ποια Σαλονίκη και ποια Αθήνα ρε Νιόνιο? Και άντε και γαμήσου στο φινάλε γιατί δεν σου την είχα τέτοια εμμονή. Χάλια όλα, δε βλέπεις? Σούπά ανάλατη είμαστε, βοράς και νότος.)

Σου το αφιέρωνω, εσένα. Ναι, σε σένα μιλάω κι ας μην το καταλαβαίνουν οι υπόλοιποι. Μήπως τώρα με κατάλαβες λιγάκι πιο πολύ...αν όχι, άντε παράτα με  κι εσύ. Είμαι κουρασμένη και ξημερώνει η καταραμένη Δευτέρα.




`

4/2/10

Στα κλαδιά του Μάνου Χατζιδάκι












`