25/4/10

"Σιωπηλός Μονόλογος"




«…θα μου δώσεις πίσω τα παιδικά μου χρόνια.

Να παρακολουθήσω το θαύμα μιας αυλαίας, να σηκώνεται στο πρόσωπό σου. Τις φωνές σε μια αίθουσα συναυλιών να σβήνουν καθώς θα υψώνεται η μπαγκέτα, την πρώτη φορά που θα δεις τη Θάλασσα!

Θα ξαναζωντανέψεις το θαύμα!

Αγριολούλουδα, βότσαλα υγρά, φιλιά που βάφουν και κολλάνε από βύσσινο γλυκό!

Επέλεξε με καμάρι την πίστη σου. Λάτρεψε τον δάσκαλο, τον προφήτη, τον άνθρωπο, τον Θεό σου! Δείξε σεβασμό στο πλάσμα που μοιράζεσαι μαζί του τον κόσμο σας. Είμαστε αδιάρρηκτα δεμένοι ο ένας με τον άλλον…να προσέχεις!

Να ξαφνιάζεσαι, να ενθουσιάζεσαι. Να βρεις τον τόπο σου. Και στα απέραντα μυστήρια του χρόνου και του χώρου, να αισθάνεσαι τα χέρια μου γύρω απ’ τους ώμους σου.

Μη φοβηθείς…»

Επίσημη σελίδα του βιβλίου "Για ένα σου χαμόγελο!"




`

8/4/10

"Πικρά νυχτώνουν τα Σάββατα"











Με δυο χαλίκια και καπνό δυο χούφτες χτίσαμε τη ζωή μας.
Κι ήταν το Σάββατο το πρώτο που ανατρίχιασε το σβέρκο και τα μπράτσα σου.
Αυτό, που ίδρωσε τις παλάμες μου από βιασύνη και λαχτάρα.
Μη δεν προλάβαινα!
Κι ήταν το Σάββατο το πρώτο που θα σου χάριζα ακόμα και το πράσινο απ' τα μάτια μου αρκεί να σε ακουμπούσα μια στιγμή.

Σ' αγάπησα όπως αγαπούσε η χλόη τη δροσιά τα πρωινά του Αυγούστου!
Ακούς;

Κάναμε τρια βήματα και πέρασαν τα χρόνια.
Ξυπόλητοι και ασταθείς και μόνοι.
Και σπείραμε όνειρα γύρω και μέσα στου Σαββάτου την λαμποκοπιά.
Όνειρα από βαμβάκι και κανέλα.
Μα νύχτωσε.
Πόσο πικρά νυχτώνουν τα Σάββατα!

Και τώρα, ξημερωμένο πρωινό κάποιας Δευτέρας τα χάσαμε όλα πια.
Γίναν τα πάντα σου δικό μου τίποτα και το όλο μου, σκόνη στα παπούτσια σου.

Πέντε ακόμα νύχτες και θα ξημερώσει πάλι Σάββατο.
Το τελευταίο. Φοβάμαι πολύ και θα φοβάμαι για πάντα λίγο.
Δεν ήταν κρίμα ούτε τα χρόνια ούτε τα όνειρα.
Μα μ' έπνιξε ένα κρίμα από χθες. Να 'ναι δικό σου;
Αυτό το ίδιο κρίμα που με έπνιγε από εκείνο το πρώτο, το ζεστό Σαββάτο και που το έδιωχνα από το στέρνο μου κάθε που ανέπνεες πάνω στα χείλη μου. Μα αυτό γυρνούσε κι έκλεβε τις αχνές, ευλογημένες ρυτίδες του χαμόγελου μου. Να 'ταν δικό σου;

Τώρα η φλέβα του λαιμού μου στάζει αργά πάνω στον ώμο σου. Αργά χύνεται και κάθε απόθεμα αντοχής.

Σ 'αγαπάω.
Φεύγω κρυφά και μη με ψάξεις.
Και μη λυπάσαι αγάπη μου.
Ήταν το κρίμα που έφταιξε και μείναν τα βήματα μονά.
Να 'ναι δικό σου;
Ας είναι...

Με δυο χαλίκια και καπνό δυο χούφτες χτίσαμε τη ζωή μας.










`