Καλοκαιρινός καημός,
φθινοπώρου έγινε στάλα,
στης βροχής σου την ψιχάλα τελευταίος σου σταθμός.

Σαν φιγούρα σε χορό,
καλοκαιρινό μελτέμι.
ένα χαμόγελο που τρέμει στα δυο χείλη σου φορώ.

Μη φοβάσαι ομορφιά μου.
Κι αν πιο γρήγορα νυχτώσει
ίσως τρέξει και γλυτώσει λίγο απ’ του Αύγουστου το φως.

Κι όταν νιώσω πως μπορώ,
στων βλεφάρων σου το σχήμα
θα σου αφήσω ένα κύμα, να σε βγάλει στον αφρό.

Μη φοβάσαι ομορφιά μου.
Κι αν πιο γρήγορα νυχτώσει
Ίσως τρέξει και γλυτώσει λίγο απ’ του Αύγουστου το φως.