Αυτό ήταν.
Τελειώνει όπου να ‘ναι κι αυτό το καλοκαίρι.
Και έβρεξε και δρόσισε και φύσηξε σήμερα!
Το φθινόπωρο κοντεύει…και να ‘ξερε πόσο το λατρεύω!
Μαζί και τις μυρωδιές του και τα χρώματα.
Και το χώμα το υγρό με τις φρέσκες πρασινάδες.
Τις λεύκες με τα καινούρια φύλλα και τα ουράνια τόξα να ζωγραφίζουν κύκλους πάνω στα σύννεφα τα άσπρα, τα κατάλευκα.
Το χάρτινο ψάρι στην αυλή της κυρα Βούλας, με την ουρά-μύλο, στριφογυρνάει σαν τρελό απ’ τον αέρα και ο Άρης, ο μικρός σκυλάκος που φέρανε προχθές, τρέχει χοροπηδώντας γύρω-γύρω να την προφτάσει. Τρέξε Άρη, τρέξε να μεγαλώσεις αγόρι μου. Να γίνεις σκύλος μεγάλος και φύλακας σωστός. Μας περιμένει χειμώνας!
Φθινόπωρο!
Να κι ο Κοσμάς, το σκιάχτρο του κυρ Θανάση στην κλημάτινα!
Κοίτα!
Από χθες έβαλε το πορτοκαλί κασκόλ του!

Τελικά,
δεν υπήρξα προικισμένη με καμία λογοτεχνική ενόραση,
ούτε καν όραση.
Όσα ονειρεύτηκα
κι όσα πόθησα να μπορούσα,
έγιναν τίποτα.

Τελικά,
όσα σκεφτόμουν πως μπορώ
και πως με αξία θα με τιμήσουν κάποιο απόγευμα,
όσα λαχτάρισα να δημιουργήσω και τόλμησα να φανταστώ,
συγγραφές, συνθέσεις, καινοτομίες και θαυματουργές χημείες,
έγιναν τίποτα.

Και όσα φώναζα πως θα κατάφερνα,
με τα μάτια γουρλωμένα και το δάχτυλο ορθό,
έγιναν ατέλειωτη, χειμωνιάτικη βροχή,
που το νερό της το περίσσιο,
κύλησε
και λίμνασε σε σκοτεινά υπόγεια και λούκια βρώμικα
απ’ του καιρού την κουρασμένη υπομονή.
Τέτοιο νερό τα όνειρά μου,
Τροφή για βρύα και βατράχια.

Τελικά,
υγρασία και μούχλα τα όνειρα μου.
Στάθηκαν μέσα μου εχθές και έγινα βάλτος.
Φυτρώνω πια φύκια με αγκάθια και μαύρα νούφαρα.

Κι αν το ποτήρι μου έσπασε στο χέρι
κι ένα μεγάλο του κομμάτι κρατάω να κόψω το στήθος μου,
να τα ξεριζώσω,
δεν τολμώ…το μέσα μου να αντικρίσω.

Κι έτσι,
ΤΕΛΙΚΑ,
αρχίζω και πάλι απ’ την αρχή, να φωνάζω και να ελπίζω.

Άλλωστε,
μια λίμνη έγινα…και βάλτος.
Δεν φοβάμαι,
Ούτε λυπάμαι πια.

ΤΕΛΙΚΑ
αφού το απαράδεχτο δέχτηκα,
έτσι θα συνεχίσω όσο μου μένει,
μέχρι να έρθει η ώρα να κατοικήσω επιτέλους στο γυαλιστερό, ξύλινο σπίτι μου, με τις δαντέλες και τα λουλούδια, την ησυχία,
Χωρίς όνειρα και προσδοκίες πια.





.