Αλήθεια

Κάποτε γνώρισα μια νέα,
ψηλή, αγέρωχη, μοιραία.
Ήταν τυφλή μα προικισμένη,
του θάρρους μάνα και ερωμένη.


Εγκυμονούσε την υδρόγειο
σ’ ένα διαμέρισμα υπόγειο
και κράταγε λογαριασμό
σ’ ένα παλιό ημερολόγιο.


Άλλους τους φόβιζε,
κάποιοι τη λάτρεψαν
και με τον κόρφο τους
κρυφά την πάντρεψαν.


Παντού υπήρχε,
κρυφά ανάσαινε,
και σ’ όποιον χώραγε
μέσα του βάθαινε.


Πόσο φοβάμαι το τόσο δέος σου
και ας γνωρίζω το μέγα χρέος σου!
Δική μου γίνε, πιες απ’ το αίμα μου,
πνίξε με τόλμη το κάθε ψέμα μου.





.