Χρώματα παντού στο μυαλό, χωρίς όνομα, αχρησιμοποίητα από αρχής κόσμου. Και μελωδίες ασύντακτες ακόμα, από νότες που χορεύουν ταγκό στα περβάζια της σοφίτας ή που έχουν εδώ και μέρες ξαπλώσει στο πόμολο της πόρτας του υπογείου και μουρμουρίζουν σκοπούς φάλτσους. Μια κούπα καφέ, φρέσκου με μυρωδιά αλλόκοτη που αχνίζει μπρος στο πρόσωπο και σου αφήνει υγρασία πυκνή μα διάφανη. Ένα κόκκινο κομπολόι από πέτρες ορυκτές, με υφή υγρού και σχήμα ακανόνιστο, να παίζει μόνο του μετρώντας ιδέες που ποτέ δεν σε επισκέφτηκαν. Ένα καρφί στον τοίχο που περιμένει μόνο του, καρφωμένο εδώ και χρόνια να θυμηθείς…κι εσύ κοιτάς και προσπαθείς… «Τι ήταν κρεμασμένο επάνω του?» Ένα τσιγάρο στο τασάκι απ’ τα Χριστούγεννα, να καίει και να καπνίζει με κόκκινη, πυρωμένη την άκρη του χωρίς να καίγεται, χωρίς να τελειώνει, μάταια παλεύει ένα μήνα να γεννήσει έστω και μια στάλα στάχτη. Κι ένα ξεφλουδισμένο πορτοκάλι σ’ ένα μπολ, στάζει το χυμό του από τον χειμώνα του ’76 μα κανείς δεν το ορέγεται. Στέκει μόνο, για λίγο ακόμα ζουμερό περιμένοντας κάποιον να το φιλήσει.
Είναι το πνίξιμο που νιώθεις όταν θέλεις να πεις τόσα πολλά αλλά δεν έχεις θέμα.
Και πόσο αβάστακτη είναι τελικά αυτή η αντίστροφη δυσκολία έκφρασης!
.
`
5 Σχολίασαν:
Από το βάθος του χρόνου ακούστηκε μια φωνή. Κοίταξε γύρω του αλλά δεν είδε κανέναν. Κι όμως, το είχε ακούσει καθαρά, ήταν σίγουρο.
Κάποιος του είχε ψιθυρίσει στο σκοτάδι: μην κλαις, πορτοκαλάκι, έρχομαι να σε φιλήσω!...
Είναι λοιπόν να ελπίζει κανείς...να έχει λίγο χυμό ακόμα!
Καλό μήνα Theorema!
Κουκου.
Καλό μήνα, σοφό μου πουλάκι!
κουκουβάου ;-)
4. ΤΟ ΜΗΝΥΜΑ
Bar NOSTRADAMUS κάπου στο Νότο. Είχε ένα φεγγάρι που έσπαγε όλες τις χειροπέδες των επιθετικών προσδιορισμών με τους οποίους προσπαθούσε η σκέψη μου να το ακινητοποιήσει. Στα μάτια των πιωμένων είχαν φυτρώσει ζευγάρια δέντρα. Απ' το ταβάνι κρεμόταν η πιό ανεκπλήρωτη προφητεία. Ο Γιώργος έφτιαχνε καραβάκια από χαρτοπετσέτες - ολόκληρο στόλο και τα πέταγε στον αέρα. «'Έχεις ξαναδεί καράβια να πετάνε;» με ρώτησε χαμογελώντας. Κάποια στιγμή βγήκα έξω και γέμισα τα πνευμόνια μου με δυο βαθιές ανάσες από ανοιξιάτικο βράδι.
Το πρώτο πράγμα που σκέφτηκα, όπως πάντα, ήταν «θα γράψω γι' αυτή τη νύχτα.»
Κανά δυο ώρες αργότερα που επιστρέψαμε στο ξενοδοχείο, είπα: ''τώρα''. Κάθισα λοιπόν κάτω αλλά ως το ξημέρωμα δεν βγήκε τίποτα. «Άι σιχτίρ
-ψιθύρισα-. Και γιατί πρέπει στο κάτω κάτω να νοηματοδοτούμε τα πάντα; Άσε και μια φορά την ομορφιά της συγκίνησης να πάει μόνη της, δίχως να παρέμβεις...»
Αργότερα συνειδητοποίησα πως ακόμη και εκείνη την ''άρνησή'' μου να γράψω, διά του παραπάνω κειμένου, την έκανα γραφή.
Γι' αυτό σας λέω: άν είναι ώρες που μιλώ δίχως να λέω τίποτα, συγχωρήστε με∙ - είναι η εξάρτηση.
Εξ άλλου δεν είναι ούτε όλα τα μεθύσια ούτε όλα τα γαμήσια πετυχημένα.
Ωραία πρέπει να είναι αυτά τα bar στο Νότο. Έχουν φεγγάρια, πιωμένους, δέντρα, προφητείες, χαρτοπετσετοκάραβα. Έχουν και άνοιξη διάβασα! Χμ...
Μίλα εσύ κι ας μη λες τίποτα.
Εγώ σε συγχωρώ, να ξέρεις.
Όσο για τα μεθύσια και τα γαμήσια το να πω. Για να το λες θα έχεις γνώση. Εγώ πάλι δεν έχω γνώμη. Ίσως δηλαδή και να είναι όλα πετυχημένα απλά να αποτυγχάνουμε εμείς.
Δημοσίευση σχολίου