17 Ιουλίου 2015
...αυτής που κουβάλησε στην πλάτη της μια Δευτέρα φοβισμένη.
Μια Τρίτη αγωνίας.
Μια Τετάρτη υπομονής.
Μια Πέμπτη, ανέκφραστη.
Δίχως το φως της Κυριακής.
Δίχως τα γέλια του Σαββάτου.
Το καλοκαίρι άργησε και τώρα περισσεύει.
Κι όλοι εμείς να χορεύουμε τον χορό της βροχής, γύρω από ένα καμένο δέντρο.
Με ταμπούρλα και με σημαίες. Και με κραυγές να στάζουν απ' τα χείλη.
Κατάρες, ανάθεμα και έρωτας μπερδεύτηκαν και γέννησαν το τέρας.
-Πως θα το παλέψεις; ... με ρώτησε ένα παιδί.
-Με την αγάπη ... του απάντησα.
Κι εκείνο απομακρύνθηκε και πήγε να χάιδεψε τρυφερά μια χούφτα από γρασίδι κάτω απ' το καμένο δέντρο.
Ο χορός είχε τελειώσει...χωρίς βροχή.
Κι εμείς να ρίχνουμε την ευθύνη στο έρμο σύννεφο...
Τι κρίμα!
0 Σχολίασαν:
Δημοσίευση σχολίου