Το γράμμα

Όμορφη, γλυκιά Κυριακή...
Πράσινα, γαλάζια....κόκκινα....Τα λουλούδια κίτρινα στη γλάστρα απέναντι! Και το πουκάμισό μου, κίτρινο κι αυτό!


Εχθές αγόρασα μια μπλούζα! όμορφη...πολύ όμορφη!
Έχω και μια νοσταλγία. Αντέχει και είναι ακόμα γλυκιά.
Εκεί....εκεί σας έχω όλους. Εκτός από έναν-τον σπουδαίο μου- που έχω εδώ.
Και παιδεύομαι καλή μου. Αλλά νοιώθω πως δεν ξεφεύγω από τη φύση μου.
«Παιδεύομαι» = είναι στη φύση μου.
Και ίσως μ’ αρέσει ξέρεις! Τελικά. Είναι δυναμωμένο με τη συνήθεια. Έχει γοητεία!

Στο μυαλό μου θαρρείς και είναι όλα έτοιμα. Ξεδιαλυμένα.
Ναι...Νομίζω πια πως τα έχω ξεκαθαρίσει.
Μένει μόνο το δύσκολο κομμάτι.
Αυτό του να αποφασίζω, να επιλέγω, να αντέχω, να γεύομαι.
Τα ξέρω, θαρρώ, όλα!
Να τα κουμαντάρω παλεύω....κατά τα άλλα...ναι.
Τα ξέρω.

Χαίρομαι...
γιατί οι μέρες μου με εκπλήσσουν ακόμα! Άλλοτε ευχάριστα, άλλοτε όχι τόσο. Αλλά διαπιστώνω πως όλα προχωρούν κι εγώ μπορώ ακόμα και εκπλήσσομαι!
Η ποίηση μου κάθεται βαριά....πολλές φορές με θλίβει.
Η λογοτεχνία σπάνια με συνεπαίρνει ή μου "δίνει", ή με "αφήνει να...".
Το θέατρο....μάλλον....δεν μου ταιριάζει καθόλου.
Η μουσική μου ταιριάζει. Δεν ξέρω βέβαια εαν της ταιριάζω εγώ...θα δούμε!
Η ζωγραφική με αγχώνει. Ξέρεις...νοιώθω άσχετη ως προς την τέχνη και ντρέπομαι που τολμάω και ασχολούμαι...Καταλαβαίνεις.
Χαίρομαι όμως γιατί τα κάνω όλα αυτά!
Τα υπόλοιπα δεν ξέρω πότε θα κάνω!
Και ξέρεις γιατί;;;;;;
Γιατί δεν ξέρω ποια είναι τα υπόλοιπα.
Θα τα βρω όμως. Ή μάλλον όχι. Δεν θα τα βρω.
Θα περιμένω να με βρουν αυτά. Να έχω και το άλλοθι του μοιραίου. Της μη επιλογής.

Μου λείπουν πολλά. Είσαι κι εσύ μέσα σ’ αυτά.....χωρίς πολλά λόγια....ή και με πολλά λόγια....


Εχθές διάβασα ένα βιβλίο. Θέλω να σου πω!!!

....μου έχεις λείψει....γιατί δεν έρχεσαι μια βόλτα;
Είναι οκτώ ώρες με το τραίνο.
Άντε έλα!!!!