4/10/08

Φθινοπωρινής σποριάς

'





Πρώτη ομίχλη της χρονιάς
κι αυτής της αύρας της «βαριάς»
το απομεινάρι.

Δεν είναι άλλο απ’ ομορφιά.
Του άλικου οίνου μια γουλιά
Υψιστη γέννα στου χειμώνα το κλωνάρι.





,

2/10/08

Αι Σιχτίρ…




Όλοι τους.
Αι Σιχτίρ γκλαμουράτοι γιάπηδες του κώλου, που στα τριάντα-φεύγα σας το βρακί σας το πλένει ακόμα η μάνα σας. Οι επαναστάσεις σας μάραναν. Πού βρε? Στα καναπεδάκια των πουλ-μπαρ και των σαλέ? (προσοχή στο πέδιλο του σκι, μην έρθει τούμπα και σας σκίσει το εμπριμέ σοσόνι)

Αι Σιχτίρ κορασίδες ατάλαντες, μπαρμποειδείς και ακατοίκητες…μετά φταίει ο αναίσθητος ο γκόμενος…

Αι Σιχτίρ αφεντικά με τζιπ πετρελαίου και σπίτια με θέα στους ωκεανούς…που ξεχάσατε την κατσίκα του πατέρα που αρμέγατε μέχρι πρότινος και προσκυνάτε τις σκασμένες φτέρνες της χειραφετημένης πεθεράς...μπρρρρρ-κιτς-κιτς-κιτς!

Αι Σιχτίρ φίλοι της καλοπέρασης και του Σαββατόβραδου και του «γεια, τι λέει»…που στην πρώτη στραβή έχετε βαρύ πρόγραμμα και ανειλημμένες υποχρεώσεις...ουστ!

Αι Σιχτίρ χαραμοφάηδες με πενθήμερο-οχτάωρο (μη χέσω), γκισέ, μονιμότητα και ύφος καρατίων, ΚΑΦΡΟΙ!…έρχεται όμως ο καιρός…

Αι Σιχτίρ φρεντοπότες των καφέ τις υποκρισίας και του νυφοπάζαρου…τραβάτε πλύνετε κάνα δόντι λέμε…!

Αι Σιχτίρ διευθυντάδες και διδάσκαλοι που η αμορφωσιά και η κακομοιριά σας τρέχει από τα μπατζάκια και τους παλιομοδίτικους γυαλοσκελετούς σας…φουκαράδες.

Ναι, φρικάρισα και σ’ όποιον αρέσει.
Γιατί καιρός φέρνει τα λάχανα…και πειράζουν και στο στομάχι.
Κι όποιος έχει τη μύγα, να την καταπιεί και να πνιγεί!!!
Να ησυχάσουμε…

Χρειάζομαι αέρα και σκάλωσε και ο μεντεσές.

Πόσοι ωραίοι άνθρωποι υπάρχουν τελικά σε αυτό τον τόπο???
(ρητορικό το ερώτημα)

Καλό μας βράδυ και εις άλλα με υγεία.

Κούκου!

`

27/9/08

Καταζητείται !!!





Καταζητείται από την αστυνομία ημεδαπή, η οποία φέρεται ότι εκ-βίαζε κατ' εξακολούθηση κάθε μαυρισμένη και ένοχη συνείδηση όλων όσων μπορούσαν αλλά δεν τόλμησαν αλλά επίσης και όλων όσων δεν μπορούσαν αλλά προσποιήθηκαν πως μπορούσαν μια χαρά.

Όπως κατήγγειλαν τα θύματα στην αστυνομία, πρόκειται για γυναίκα, 28-33 ετών, με κατάλευκο πρόσωπο, κόκκινα μαλλιά και μάτια, κόκκινο πουκάμισο, κόκκινη φούστα και μαύρα γάντια, η οποία δεν μιλάει, κινείται αργά, κοιτάζει ερευνητικά και κρατάει σημειώσεις σε ένα κόκκινο σπιράλ τετράδιο.

Σε έλεγχο στο σπίτι της δράστη, βρέθηκε υλικό ενήλικης ανορθογραφίας όπως και κασέτες με ηχητικά ντοκουμέντα στα οποία φέρεται να εκ-βιάζει ανυποψίαστους α-πολίτες σχετικά με λάθη του παρελθόντος, του παρόντος αλλά και του μέλλοντός τους.

Όποιος είδε ή άκουσε κάτι σχετικά με αυτή τη γυναίκα, παρακαλείται να επικοινωνήσει με την αστυνομία ή να κάνει την καταγγελία του στο παρόν blog. Όποιος δε την συναντήσει, να μη διστάσει να της επιτεθεί προκειμένου να την ακινητοποιήσει, δέσει-φιμώσει και παραδώσει νεκρή η ζωντανή στις αρχές.



Ο ευρών αμειφθήσεται !!!

`

19/9/08

"Δεν θα γυρίσω πίσω" (ο διάλογος)

Στίχοι: Βάγια Παπαποστόλου
Μουσική: Σ. Σαββαίδης
Ερμηνεία: Βάγια Παπαποστόλου-Βασίλης Δημούδης







den_tha_gurisw_pisw.wma -




Κι αν το πρωί μυρτιές-μετάξια υφαίνεις
τις νύχτες τη χαρά μου κόμπο δένεις
και με ξυπνάς και μου ζητάς.

Κι αν σε ξυπνούσαν χάδια και στολίδια
στο πρώτο βλέμμα σου, αποκαΐδια
με ξαγρυπνάς, τι μου ζητάς;

Να ζέψεις σύννεφο ακριβό και πίσω να γυρίσεις
τις υποσχέσεις και τα τάματα να μου θυμίσεις.


Εγώ στα δάκρυα σου φλόγες ρίχνω
μα απ’ της φωτιάς το χρώμα, στάχτες πίνω
και με ξυπνάς και μου ζητάς.

Κι αν σου χαρίσαν σμύρνα και λιβάνι,
εσύ αντί κρασί, κερνάς μελάνι.
Mε ξαγρυπνάς, τι μου ζητάς;

Να ζέψεις σύννεφο ακριβό και πίσω να γυρίσεις
τις υποσχέσεις και τα τάματα να μου θυμίσεις


Κι αν ότι γέννησα μου το ‘χεις θρέψει
τα κρίματα μου πλήθεια, αγκάθια η σκέψη.
και σε ξυπνώ και σου ζητώ.

Θα ζέψω σύννεφο ακριβό, δεν θα γυρίσω πίσω
τις υποσχέσεις και τα τάματα θα σου χαρίσω.

10/8/08

To πορτοκαλί κασκόλ



Αυτό ήταν.
Τελειώνει όπου να ‘ναι κι αυτό το καλοκαίρι.
Και έβρεξε και δρόσισε και φύσηξε σήμερα!
Το φθινόπωρο κοντεύει…και να ‘ξερε πόσο το λατρεύω!
Μαζί και τις μυρωδιές του και τα χρώματα.
Και το χώμα το υγρό με τις φρέσκες πρασινάδες.
Τις λεύκες με τα καινούρια φύλλα και τα ουράνια τόξα να ζωγραφίζουν κύκλους πάνω στα σύννεφα τα άσπρα, τα κατάλευκα.
Το χάρτινο ψάρι στην αυλή της κυρα Βούλας, με την ουρά-μύλο, στριφογυρνάει σαν τρελό απ’ τον αέρα και ο Άρης, ο μικρός σκυλάκος που φέρανε προχθές, τρέχει χοροπηδώντας γύρω-γύρω να την προφτάσει. Τρέξε Άρη, τρέξε να μεγαλώσεις αγόρι μου. Να γίνεις σκύλος μεγάλος και φύλακας σωστός. Μας περιμένει χειμώνας!
Φθινόπωρο!
Να κι ο Κοσμάς, το σκιάχτρο του κυρ Θανάση στην κλημάτινα!
Κοίτα!
Από χθες έβαλε το πορτοκαλί κασκόλ του!

6/8/08

ΤΕΛΙΚΑ



Τελικά,
δεν υπήρξα προικισμένη με καμία λογοτεχνική ενόραση,
ούτε καν όραση.
Όσα ονειρεύτηκα
κι όσα πόθησα να μπορούσα,
έγιναν τίποτα.

Τελικά,
όσα σκεφτόμουν πως μπορώ
και πως με αξία θα με τιμήσουν κάποιο απόγευμα,
όσα λαχτάρισα να δημιουργήσω και τόλμησα να φανταστώ,
συγγραφές, συνθέσεις, καινοτομίες και θαυματουργές χημείες,
έγιναν τίποτα.

Και όσα φώναζα πως θα κατάφερνα,
με τα μάτια γουρλωμένα και το δάχτυλο ορθό,
έγιναν ατέλειωτη, χειμωνιάτικη βροχή,
που το νερό της το περίσσιο,
κύλησε
και λίμνασε σε σκοτεινά υπόγεια και λούκια βρώμικα
απ’ του καιρού την κουρασμένη υπομονή.
Τέτοιο νερό τα όνειρά μου,
Τροφή για βρύα και βατράχια.

Τελικά,
υγρασία και μούχλα τα όνειρα μου.
Στάθηκαν μέσα μου εχθές και έγινα βάλτος.
Φυτρώνω πια φύκια με αγκάθια και μαύρα νούφαρα.

Κι αν το ποτήρι μου έσπασε στο χέρι
κι ένα μεγάλο του κομμάτι κρατάω να κόψω το στήθος μου,
να τα ξεριζώσω,
δεν τολμώ…το μέσα μου να αντικρίσω.

Κι έτσι,
ΤΕΛΙΚΑ,
αρχίζω και πάλι απ’ την αρχή, να φωνάζω και να ελπίζω.

Άλλωστε,
μια λίμνη έγινα…και βάλτος.
Δεν φοβάμαι,
Ούτε λυπάμαι πια.

ΤΕΛΙΚΑ
αφού το απαράδεχτο δέχτηκα,
έτσι θα συνεχίσω όσο μου μένει,
μέχρι να έρθει η ώρα να κατοικήσω επιτέλους στο γυαλιστερό, ξύλινο σπίτι μου, με τις δαντέλες και τα λουλούδια, την ησυχία,
Χωρίς όνειρα και προσδοκίες πια.





.

28/7/08

Ατελείωτα Δρομολόγια




















Δεν έχω λόγια.
Στα ατελείωτα δρομολόγια,
με μία στραβοτιμονιά
σπάω τα εμπόδια.

Πηγαίνω κι έρχομαι,
μέσα στην κούρσα την βουβή
και σε μια σκέψη παλαβή
κλείνομαι ισόβια.

Κι αν φυλακίζομαι,
έξω απ’ τα κάγκελα του νου,
μέσα στα δέσμια του καπνού
απ’ το τσιγάρο μου,

κι όλα τα ανέχομαι,
και επανέρχομαι,
γιατί τα άμοιρα της μοίρας μου
τα δέχομαι...

Τί θα 'ναι να 'ξερα,
όπως η πτώση μου γελά,
πίσω απ' αυτά τα κάγκελα
σα θα πετώ,

'δε θα 'ναι πόνος' λες,
'δε θα 'χει γιο η λογική
κι ούτε σταγόνες η βροχή'
και δε θα κλαις.


(όταν οι αποστάσεις χιλιομέτρων σπάνε, τότε τα δρομολόγια, αν και ατέλειωτα, μοιράζονται και ελευθερώνονται…)

Ευχαριστώ την φίλη μου Κατερίνα Τ. για τα δυο τελευταία της, πανέμορφα τετράστιχα!

26/7/08

Αποτυπώματα Ακροατών Νο1

























(...κλικ επάνω στην εικόνα για πιο εύκολη ανάγνωση)

22/7/08

Μπαμπά τρέξε!
























Θυμάσαι τότε?
Μεσημέρι, μπήκες στο σπίτι και γραπώθηκα από πάνω σου με τόση αγωνία.
Φορούσες τα ρούχα της δουλειάς. Μύριζες σίδερο και γράσο. Σ’ αγαπούσα και σε θαύμαζα τόσο πολύ!
Από το πρωί κάτι μου έλεγε πως θα μου φέρεις ένα παιχνίδι. Δεν ήταν η γιορτή μου, ούτε τα γενέθλια μου. Τα Χριστούγεννα είχαν περάσει και το Πάσχα αργούσε ακόμα πολύ.
Όμως ήμουν σίγουρη, κάτι θα μου έφερνες!
Σε έφερα γύρω-γύρω, έψαξα τις τσέπες σου, τα χέρια σου, παντού…και τελικά το βρήκα. Το είχες αφήσεις έξω από την πόρτα. Ένα μεγάλο αρκουδάκι με κόκκινο κασκόλ!

Μπαμπά,
από εχθές θέλω να σου το πω…
Μέρες το έψαχνα. Το βρήκα στην αποθήκη, θλιμμένο, αγέλαστο και αμίλητο.
Ούτε που με κοίταξε.
Και τρέμω μπαμπά! Θα φύγει για πάντα, λέει.
Φοβάμαι! Μαζί του θα πάρει και τη χαρά, και τη λαχτάρα μου! Εκείνη τη λαχτάρα που κρατάει ακόμα.
Μπαμπά μην αργείς!
Έλα να του μιλήσεις, να μείνει, να μην μ’ αφήσει!

Μπαμπά τρέξε!
Το αρκουδάκι μου κρεμάστηκε πριν λίγο στην αποθήκη! Με το σκοινί από τον κίτρινο χαρταετό που είχαμε φτιάξει μαζί το ’85…θυμάσαι μπαμπά?
Είμαι μόνη, τόσο μόνη…

Μπαμπά δεν μ’ αγαπάς πια?

To μπουκάλι
























Κοίταξε χάλι!
Μέσα κλεισμένη σ’ ένα μπουκάλι,
να μοιάζω μ’ άλλη.

…φοβάμαι πάλι.
Ποιός θα με βγάλει?

20/7/08

Το λευκό της φόρεμα























-Για δες…σ’ αρέσει?
-Ναι αμέ!
-Μου πάει?
-Αν σου πάει λέει!
























-Μμμμ…μου είναι μακρύ.
-Μα έτσι είναι αυτά! Μακριά!
-Οοοχι, όχι τόσο.
-Τόσο κι άλλο τόσο!
-Στα μαλλιά δεν θέλω τίποτα.
-Όπως θέλεις εσύ!
-Της μοιάζω?
-Πολύ!
-Μόνο πολύ?
-Πάρα πολύ!
-Θα μου λείψει γιαγιά…

1/7/08

Συγχωρώντας το χθες

















Σου ‘πα μη φοβάσαι τις σκιές
που γεννούν τα σώματα
κι όταν θα κοιτάζεις τις φωτιές
μη χαθούν τα χρώματα.


Θα ‘μια πάντα δίπλα σου όταν θες
να κερνάω τα πιόματα.
Κι όσα σου χρεώσαν μα δεν φταις
θα σκορπάω στα γιόματα.


Θα γλυκοφιλήσω τα χώματα
που φυτρώσαν συκιές,
συγχωρώντας το χθες.
Και θα ζωγραφίσω τα χρώματα
που βαφτίσαν σκιές,
να δροσίσουν πληγές.


Σβήσε απ’ τα συμβόλαια του χθες
αριθμούς κι ονόματα.
Άνοιξε το βήμα σου και βγες
στης αυγής τα στρώματα.


Θα γλυκοφιλήσω τα χώματα
που φυτρώσαν συκιές
συγχωρώντας το χθες.
Και θα ζωγραφίσω τα χρώματα
που βαφτίσαν σκιές
να δροσίσουν πληγές.

3/5/08

ΟΝΕΙΡΟ ΜΕΣΑ ΣΤΑ ΜΑΤΙΑ ΤΟΥ











Κι όταν κοιτάω τη βροχή
και το βρεγμένο μονοπάτι,
κλείνω τα μάτια μου
και στο μονοπάτι του μυαλού μου
μία σκιά περιπλανιέται
και μου γνέφει με το λευκό της χέρι
να τρέξω κοντά της.

Έιναι η σκιά του.
Μόνο η σκιά του.
Και η βροχή χάνεται.
Και ο ήλιος ακουμπάει στο βρεγμένο χώμα
και μαζί με τη βροχή
χάνεται κι αυτός.

Και μαζί του χάθηκα κι εγώ...
...μέσα στα μάτια του.

Καλό ταξίδι μαμα







Σαν γεράνι θα φυτρώνεις στα όνειρά μας,
να στολίζεις την ψυχή μας με ανθάκια
και σαν ήλιος θα τρυπώνεις στην καρδιά μας,
να φωτίζεις της ζωής μας τα δρομάκια...

Καλό ταξίδι μαμά,
σε λατρεύω!