14/7/12

Lullaby



Κάποτε μετρούσα τις ώρες.
Τώρα με μετρούν αυτές...
Έχει μείνει μόνο η ίδια ανυπομονησία για το ξημέρωμα.

Δεν ξοδεύομαι πια τα βράδια. Είναι τόσο ανόητο.
Παραμένω ένα κοινό, νυχτόβιο πτηνό, όπως από πάντα.
Μόνο η αισθητική ίσως άλλαξε...λίγο.
Δεν χτυπιέμαι πια, με κανέναν τρόπο, για κανέναν λόγο.

Ξαγρυπνάω ήρεμα, διαρκώς.
Και το ξημέρωμα είναι πάντα εκεί,
να με νανουρίζει με το Lullaby των Cure.
"Μα πόσο σκοτεινό αυτό το τραγούδι!" θα πούνε κάποιοι.
Ας λένε...έτσι πρέπει. Αν πάψουν να λένε, τι θα τους απομείνει? ΤΙΠΟΤΑ.
Εγώ συντονίζω τους παλμούς μου με ένα μπάσο και τα πιατίνια μιας ντραμς.
Και παραμένω ακίνητη, μην ξοδέψω τίποτα από την πανδαισία του ρυθμού.

Ρυθμός:
Δεν χρειάζεται -πάντα- να σε "περπατάει" και να σε ζαλίζει.
Δεν είναι αυτός ο λόγος ύπαρξης του, ανόητοι.
Φτάνει να συντονιστεί μαζί σου κι από κει και πέρα, κάντον οτι θες, αν μπορείς.

Κι όπως κάθε βράδυ,
νύχτωσε κι απόψε μια όμορφη, αστροφορούσα σκοτεινιά.
Καθόλου πρωτότυπο, θα μου πεις.
Δεν ξέρω πια αν μου αρέσουν τα πρωτότυπα. Αν υπάρχουν καν.
Κι ούτε με πειράζει. Και το κοινότυπο έχει την λάμψη του στα δικά μου μάτια.

Lullaby και ένα ακόμα στοίχημα, το ίδιο κάθε βράδυ.
Θα καταφέρω να στείλω μια καύτρα του τσιγάρου μου ψηλά?
Φυσάω με όλη μου την δύναμη αλλά ακόμα δεν τα κατάφερα...

Καληνύχτα.

1 Σχολίασαν:

Το κουτί της Πανδώρας είπε...

μην σταματας να στοχευεις ψηλα με τη καφτρα του τσιγαρου σου,που ξερεις μπορει καποια στιγμη να τα καταφερεις!!!