Κι όταν κοιτάω τη βροχή
και το βρεγμένο μονοπάτι,
κλείνω τα μάτια μου
και στο μονοπάτι του μυαλού μου
μία σκιά περιπλανιέται
και μου γνέφει με το λευκό της χέρι
να τρέξω κοντά της.
Έιναι η σκιά του.
Μόνο η σκιά του.
Και η βροχή χάνεται.
Και ο ήλιος ακουμπάει στο βρεγμένο χώμα
και μαζί με τη βροχή
χάνεται κι αυτός.
Και μαζί του χάθηκα κι εγώ...
...μέσα στα μάτια του.
0 Σχολίασαν:
Δημοσίευση σχολίου