Συνοδοιπόρος σιωπηλός

Συνοδοιπόρος σιωπηλός


Σε μια θάλασσα λευκή με μαύρα κύματα,
ξενυχτάω τον ακάλεστο τον πόνο.
Σε έναν στίχο πώς να κλείσω όλα τα βήματα
που βυθίστηκαν και μάτωσαν το χρόνο.

Σε μια βάρκα που το μπάρκο δεν το γνώρισε
,ξενυχτάω την χαμένη σου πορεία.
Ατενίζω τη φουρτούνα που μας χώρισε
και τραβάω μια γραμμή στην ιστορία.

Τώρα είμαι ναυαγός πάνω στο σώμα σου,
στο δέρμα σου μετράω τους τόπους με το νύχι.
Είμαι ο μόνος που μεθάει από το πιόμα σου,
συνοδοιπόρος σιωπηλός σε ότι σου τύχει.

Σε μια βάρκα που έχει εσένα καπετάνιο της
είμαι πια ο λαθρεπιβάτης των φιλιών σου,
που τρυπώνει αργά της νύχτες στις κουκέτες σου
και ματώνει απ’ τις κραυγές των εραστών σου.

Σε μια θάλασσα που πνίγει όσα μου αξίζουνε,
κολυμπάω χωρίς σωσίβιο κι ελπίδες,
υπομένοντας τα χέρια που σε αγγίζουνε
σε έρωτες φθηνούς κι αισθήματα λεπίδες.

Τώρα είμαι ναυαγός πάνω στο σώμα σου,
στο δέρμα σου μετράω τους τόπους με το νύχι.
Είμαι ο μόνος που μεθάει από το πιόμα σου,
συνοδοιπόρος σιωπηλός σε ότι σου τύχει.