Oιωνοσκόπος - μέρος α'

Oιωνοσκόπος - μέρος α'

...κι αφού πληροφορήθηκα για την νέα δημιουργία, εκλύθηκα απ’ τη φύση να βρεθώ ξανά ως οιωνοσκόπος στην πιο αιχμηρή κορφή του βουνού. Στάθηκα να με κοιτάζει ο βοράς. Ανέπνευσα βαθιά, ο αέρας να γυαλίσει τις αισθήσεις. Να μου τις κάνει λείες, να κυλήσει επάνω η μελωδία.
«-Ω ναι! Έρχονται! Οι μουσικές! Έρχονται!»...
και μαζί με τις μουσικές ερχόταν και το όρνεο. Πετούσε κι ο ρυθμός του ήταν ταχύς. Από το βορά ερχόταν κι αυτό, όπως και οι μουσικές. Δεν άργησε καθόλου. Έφτασε όπως πάντα, νωρίτερα απ’ το νέο.
«-Ιέρακας ή γύπας;»
...αναρωτήθηκα. Ανέπνευσα ακόμα πιο βαθιά. Τα χέρια μου εκτεταμένα, το ένα ακουμπούσε την δύση, τον άλλο την ανατολή. Ώμοι, πήχης, καρποί ασάλευτοί και οι παλάμες να προκαλούν για το μεγάλο πέταγμα. Δύο στιγμές πέρασαν πάνω από τα μάτια μου που ήταν κλειστά. Το άκουγα το όρνιο. Φτερούγιζε περήφανο μπροστά από το μέτωπο μου.
«-Όχι προς δυσμάς!»
...ψέλλιζα και τα χείλη μου ήταν στεγνά. Παρακαλούσα νοητά τους χοηφόρους να στάξουν απότομα επάνω τους. Να δροσιστώ. Να συνεχίσω να ψελλίζω. Αυτή όμως έσπαγαν τα αγγεία τους, ξοδεύοντας τον οίνο σε μακρινές σπονδές. Η τρίτη στιγμή ήρθε.