Η αλλαγή της ώρας

Η αλλαγή της ώρας


Έτρεξες στο παράθυρο που είναι γεμάτο στέγες,
σα μαγεμένη του φθινοπώρου αράχνη,
έτρεξες σαν σταγόνα που κυλάει πάνω στις πέτρες,
στη δακρυσμένη των πεύκων την πάχνη.

Ποιο αερικό πολιορκεί τα παλάτια σου;
Η ομίχλη μες στο άδειο δωμάτιο τρυπώνει.
Kρύος αέρας τρεμοπαίζει στα μάτια σου.
Πως πέρασε η ώρα! Νωρίς σουρουπώνει.

Οκτώ χρόνων παιδί μπροστά στη θέα του τοπίου,
τη μάνα σου φωνάζεις με σιωπή που σπάει το τζάμι.
Δεν γύρισε ακόμα και η αίσθηση του κρύου
παγώνει την καρδιά σου σαν το σώμα στο ποτάμι ………

Σβήνει το φως τ’ ουρανού του βαθυγάλαζου.
Ποια μοναξιά σε απειλεί στο σκοτάδι?
Βαριά και ανεξίτηλη η οσμή του καπνομάγαζου,

-«Μάνα μην αργείς!
Δε βλέπεις?
Έπεσε το βράδυ!»