Έλα τώρα...μετά φύγε

Έλα τώρα...μετά φύγε


Mε κουράζει...με δακρύζει...
μα μου λείπει όταν δεν είναι!
Είναι ανάγκη μου κι ευχή μου,
μα...με κάνει κι υποφέρω....ώρες ώρες!

Όταν λείπει, νοσταλγία.
Όταν φέγγει, αγωνία.
Τι θα δείξει;
Τι θα κρύψει;
Κι αν θελήσω;
Πώς θα ψάξω αν δεν φωτίσει;;;

Με κουράζει....με δακρύζει...
«Έλα τώρα....μετά φύγε»,
δεν μπορώ να του ζητήσω!

Να τον κλείσω σε μπουκάλι;

Μπα...θα βρει να ξετρυπώσει.
Κι αν δεν βρει;
Κι αν τον θελήσω να φωτίσει όλη την πλάση;

Ώρες ώρες...
Τι θα γίνω;;;;

Μα...!!!

Πόσο ανόητη θα ήμουν;
Τόσο, όσο ανίκανη είμαι!!!
Ναι!
Το ήλιο να δαμάσω;;;
Mα...τα θαύματα νικιούνται;;