Και τον προσπέρασε...τι ώρα παει?

Τόσος κόσμος πλάι του πέρασε και τον προσπέρασε

τι να ζητάει…
Ποια, εγώ? Να τονώσω το εγώ μου μέσω της ασφάλειας που νιώθω λόγω του χώματος. Αυτού που τυχαία τη δεδομένη στιγμή πατούσα…και δεν θα έπρεπε να είμαι έρημη και μόνη και ξένη σαν κι αυτόν, τον επαρχιώτη της Ομόνοιας. Αχ Γιώργο, πόσο μόνη όμως κι εγώ ( κι ας μην… (επαρχιώτισσα) ένιωσα σ’ εκείνο το ραντεβού στην Ομόνοια το βράδυ εκείνο του Σαββάτου του ’93…Αθηναία των προαστίων. Μ 'ακόυς?



…επαρχιώτης στην Ομόνοια μες το ψιλόβροχο αρχές του Μάη
Ψυχές πολύβουες κι ούτε ένα πρόσωπο…

Ούτε ένα πρόσωπο, κανένα! Και πόσος φόβος και η μοναξιά της βαβούρας, έρμη και μόνη στην πόλη που μου έμαθαν σαν δική μου. Τρομάρα σας καημένοι μου, δεν (με) μάθατε τίποτα!

… τι καρτεράει, κλαρίνα παίζουν
κόσμος γλεντάει, τι ώρα πάει, τι ώρα πάει?

Η ώρα πάει 11.30 και ξημερώνει η κατάρας της Δευτέρας. Γαμώ σας όλους που μου στερείτε και που μου τρομάζετε ότι ψήγμα αληθινής, χαμογελαστής ελευθερίας έχω φυλάξει ως «θα ‘θελα». Και που αγχώνετε το ρεπό και το πόμολο της πόρτας μου. Ξεφτίλες, αφήστε με ήσυχη, με γδέρνετε από Δευτέρα πάλι!



Ξένος ως και στη χαρά του μεσονύχτι του Σαββάτου
τραγουδάκια μου κατάμονα…

Κι ακόμα πιο μόνα από κατάμονα. Και τι να φταίτε ταπεινά τραγούδια μου εσείς που δεν γίνεστε ταίρι της οθόνης και των προβολέων αυτής της Κυριακής του 2010.

…αν σας αντάμωνα θα έπεφτα κάτου

Αν σας αντάμωναν θα έπεφταν κάτω, μα δεν. Ποιος θρασύς κρατάει το κλειδί του συρταριού που τραγούδια μου εσείς, κρυμμένα ψιθυρίζετε χρόνια, κατάκοιτα, φυλακισμένα των φθηνών, λαμπερών, απαστράπτουσων, ιδεωδών της κατάντιας της εποχής μου. Μα χρόνια φτιάχνω πασπαρτού που θα κάνω δώρο στον εγγονό μου όταν γίνει 18. Και τότε θα καταστρέψω τα φθηνά και τα εφήμερά σας.

στο ρυθμό σας ονειρεύομαι και ξενιτεύομαι στα βήματα του
κάπου εδώ έχω γνωστούς αλλά τέτοιαν ώρα μη βαρύνω τους

Κι αυτό βεβαίως με έφαγε. Κεφάλι ψηλά, αξιοπρέπεια να δεσπόζει φρουρός σε όλες τις μοναξιές μου. Γιατί? «Μη βαρύνω τους» έλεγα…και όλο το βάρος έπεσε πάνω μου και αι σιχτίρ ηλίθιοι, δεν σας άξιζε μια.



Ζήτω η Ελλάδα…

Και γαμώ σε μαζί, περηφάνια καμία δεν έχω κι ας με πονάει. Της ρεμούλας και του χασκόγελου ήσουν (ήμουν, ήμασταν, θα είμαστε μια ζωή στον τόπο αυτό).

…και καθετί μοναχικό στον κόσμο αυτό
Ελασσώνα Λειβαδιά Μελβούρνη Μόναχο
Αλαμάνα και Γραβιά Αμέρικα
Βελεστίνο Άγιοι Σαράντα Εσκι Σεχήρ
Κώστας Κώστας Μανώλης Πέτρος Γιάννης Τάκης…

Γιάννης, Γιάννης Πέτρος, Τεο, Γιώργος, Καίτη.

Πλατεία Ναυαρίνου Διοικητηρίου κι Εξαρχείων

Πλατεία Ηρακλείου, Δραγούμη, Βαρβαρέσου
Βαγγέλης, Βασίλης, Άγγελος…

Ναρκίσσων και Υψηλάντου, Πεύκης κι 25ης Μαρτίου…

..εκεί που σε έχασα μάνα μου, μόνη και μοναδική μου μάνα και τώρα που να σε δικαιώσω πρέπει ως μάνα κι εγώ, σωστή και χρήσιμη κι ορόσημο για τα παιδιά μου, δεν έχω παιδιά!

η Ελλάδα που αντιστέκεται η Ελλάδα που επιμένει
κι όποιος δεν καταλαβαίνει δεν ξέρει που πατά και που πηγαίνει


Καλωσόρισες πουλί μου μοναξιά ελληνική μου
απ' αγάπη φεύγεις έρχεσαι πηγαινοέρχεσαι σαν την πνοή μου
κι απ' την έρημη την απόσταση παίρνει υπόσταση κάθε γιορτή μου
απ' τους δυο μας ποταμούς θα γευτεί μια νύχτα η έρημος καρπούς


(Νιόνιο μου την έσπασες μα σ' αγαπώ.
Νιόνιο κόλλησες...ας είναι. Ποια Σαλονίκη και ποια Αθήνα ρε Νιόνιο? Και άντε και γαμήσου στο φινάλε γιατί δεν σου την είχα τέτοια εμμονή. Χάλια όλα, δε βλέπεις? Σούπά ανάλατη είμαστε, βοράς και νότος.)

Σου το αφιέρωνω, εσένα. Ναι, σε σένα μιλάω κι ας μην το καταλαβαίνουν οι υπόλοιποι. Μήπως τώρα με κατάλαβες λιγάκι πιο πολύ...αν όχι, άντε παράτα με  κι εσύ. Είμαι κουρασμένη και ξημερώνει η καταραμένη Δευτέρα.




`