Η φιλία είναι άχρηστη για την εξέλιξη ενός καλλιτέχνη.
Μόνον ο έρωτας(δηλαδή η ζήλια) μπορεί να εκπαιδεύσει το μυαλό του συγγραφέα,
μια και η συνεχής καχύποπτη αμφισβήτηση κάθε κινήτρου και κάθε κίνησης
και η μεταστροφή κάθε αθώας ιστορίας σε ένοχο άλλοθι -αυτή η ακάματη και διεισδυτική ενδελεχής εξέταση- μπορεί να διδάξει το συγγραφέα να παρατηρεί.
Μαρσέλ Προυστ
8/8/07
Η ζήλια και οι συγγραφείς (!)
Ξύπνησε ΚουκουΒάγια στις 8/08/2007 09:41:00 π.μ.Ετικέτες ΜΟΝΟΛΟΓΟΙ
Subscribe to:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
4 Σχολίασαν:
Η αλήθεια είναι πως η τέχνη, σε όλες της τις μορφές, αποτελεί το καλύτερο θεραπευτικό μέσο, για να μην πω ψυχοφάρμακο. Διέξοδος σ’ ένα “κλείσιμο” που προϋπήρχε. Η αντιστροφή της πρότασης, για μένα, δεν ισχύει.
Θα έλεγα όμως πως η θλίψη είναι η κινητήριος δύναμη της τέχνης, μια και κανείς όταν είναι χαρούμενος ή ερωτευμένος και το βιώνει δεν απαρνείται τη στιγμή του για να υπηρετήσει καμμία τέχνη.
...ε λοιπόν τέτοια σχόλια μου αρέσουν πολύ!
Κοίτα τώρα πως το βλέπω εγώ!
Ένα βράδυ με κάποιους φίλους βρεθήκαμε σε μια παρουσίασει βιβλίου κάποιου άλλου φιλου. Τιτλος και θέμα του βιβλίου, ένας "Θρήνος".
Όλα ήταν υπέροχα...ωστόσο ενας φίλος με ρώτησε: γιατί δεν γράφει κανείς για τη χαρά του??
Ετσι λοιπόν έψαξα για κείμενα, πεζα, ποίηση κλπ που ειχαν αντικείμενο τη χαρά, την ικανοποίηση κλπ..
Δεν βρήκα πάρα πολλά.
Βρήκα όμως αρκετά!
Και τα χάρηκα πολύ!
Γιατί τελικά έχουν δίκιο αυτοί που λένε οτι είσαι πραγματικός φίλος όταν με τους φίλους σου έχεις αναγκη να μοιραστείς χαρές!
Εχουν δίκιο που λένε που λένε οτι πραγματικοί φίλοι είναι εκείνοι που μπορούν να μοιραστούν μαζί σου τη χαρα!!!
Και να μην νιώσουν άσχημα...και να μην τσιτώσουν...απλά να χαρούν μαζί σου! Είναι δύσκολο τελικά!
Η παρηγοριά είναι πιο εύκολη, (κρύβει δύναμη αυτού που την προσφέρει) από το να βιώνεις ως συνοδοιπόρος ή έστω και ακροατής στη χαρά του άλλου!!
καλό μας ξημέρωμα χιοζιλ!!!
Θα συμφωνήσω μαζί σου, όταν τα παραπάνω είναι ειλικρινή και όχι στιγμιαία.
Γιατί πραγματικός συνοδοιπόρος στον πόνο, δύσκολα γίνεται κάποιος.
Η θλίψη.
Κατά τα άλλα ο αγαπητός Προύστ, αναφέρεται στον έρωτα και ιδιαιτέρως στην ζήλια, αν κατάλαβα καλά.
Και ως αποτέλεσμά της, την ΄΄εκπαίδευση΄΄ του συγγραφέα.
Αλήθεια, αυτή η εγρήγορση που ελοχεύει συνεχώς, όταν βρισκόμαστε σε τέτοια κατάσταση, εκτός του ότι μας κάνει ευαίσθητους προς κάθε είδους συναίσθημα, εγείρει και την φαντασία σε υπερθετικό βαθμό.
Έχει και ο κύριος Προύστ τα δίκια του.
Εγώ θα το πω κυνικά:
Τα ζόρια μας βγάζουν "ζόρικα" πράγματα, με την έννοια της ποιότητας και της έντασης των αισθημάτων.
Οι ευτυχισμένες στιγμές εξ αντικειμένου δεν μπορούν να περιγραφούν και να αποδοθούν στην ολότητά τους, γιατί η καταγραφή θα αδικήσει την πραγματικότητα.
Δημοσίευση σχολίου