27/12/09

Γκρέις Γουίστ- ΕΠΙΣΤΟΛΗ 1η

Επιστολή προς Γκάρι Τσάλμερς






Σου είχα αρνηθεί όλα τα τόσο λίγα που μου ζητούσες Γκάρι. Γιατί είχα αποφασίσει να ζω με «κανονικό» σύντροφο. Τώρα πια τελείωσα με τους συντρόφους. Δεν μου ταιριάζουν, δεν είχαν τίποτα να μου δώσουν. Αντιθέτως. Πάντα μου έπαιρναν και ότι έπαιρναν δεν κατάφερναν να το κάνουν τίποτα.



Ο ρόλος μου με τον καθέναν απ’ αυτούς ήταν ρόλος διερεύνησης, δυστυχώς. Έτρωγα χρόνια ολόκληρα να διαπιστώνω τα μελανά, φθηνά απωθημένα που κουβαλούσαν. Σκιές από το παρελθόν και πράγματα που δεν έκαναν, γυναίκες που δεν φίλησαν, ευκαιρίες που δεν άρπαξαν, αποφάσεις που δεν πήραν, μουνιά που δεν γάμησαν…Κι έτσι, φουκαριάρικα και μίζερα νόμιζαν πως μπορούσαν να το φορτώνουν σε μένα, τη σύντροφο, με κάθε τρόπο, πάντα έμμεσο, ελαφρώς φιλοσοφικά αναλυμένο, με λίγη σάλτσα κακοτυχίας, fake αυτομαστίγωμα και πάντα με την έπαρση της αυτογνωσίας. Γιατί πολύ απλά εν μέσω όλων αυτών έκαναν την υπέρβαση και αποφάσισαν να ζήσουν συντροφικά. καταπίνοντας όλα τα ηλίθια σύνδρομα που κουβαλούσαν για διάφορους λόγους ο καθένας. Κι όλα αυτά επάνω στο κεφάλι της συντρόφου. Και πολύ της ήταν. Και βεβαίως δεν έφταιγαν αυτοί που στο τέλος τα έκαναν μούσκεμα. Αυτή, η σύντροφος έφταιγε πάντα.



Τον τελευταίο τον λάτρεψα. Τα έδωσα όλα και όχι, δεν του τα χρεώνω. Σε κανέναν τους δεν το έκανα. Αδούλευτος κι αυτός, όπως και οι άλλοι. Ανακάλυψα πολλά. Αυτό το κύριο όμως, το βασικό, το από την πρώτη εφηβεία του απωθημένο ήταν αυτό που τελικά πιστεύω πως τον κατέστρεφε και μαζί με αυτόν και τη σύντροφό του. Έτσι λοιπόν του βρήκα τη γριά πουτάνα που έψαχνε, αυτή που ήθελε να την γαμήσει και μετά να του λέει παραμύθια. Και ήταν τόσο εύκολο Γκάρι! Αναρωτιέμαι, γιατί δεν το είχε κάνει από μόνος του να τελειώνουμε μια ώρα αρχύτερα. Όπως και να ‘χει δεν με πειράζει. Αρκεί που τελείωσα με οτιδήποτε συντροφικό, έμμεσα ή άμεσα.



Στις εφτά το πρωί της Τετάρτης θα μπω στο τρένο. Το βράδυ θα είμαι εκεί. Θα σε περιμένω στις 11 στο μπαρ της Στάνλιγκτον, εκεί που ξεκίνησε το πρώτο μας πιόμα. Δεν θέλω να μου μιλήσεις για την καθημερινότητά σου, τη ζωή σου. Δεν με ενδιαφέρει τίποτα από όλα αυτά. Με ενδιαφέρεις εσύ για τις λίγες μέρες που θα κάτσω. Και μετά θα φύγω για να μπορώ να ξαναέρχομαι. Και θα είμαι όπως με ήθελες. Χωρίς τίποτα και με τα πάντα που δεν σε αφορούν. Με διαλόγους περίεργους, ακατανόητους για τους άλλους. Με το «ναι» μου εύκολο σε οτιδήποτε ζητήσεις αρκεί να μην υποβόσκει καμία δέσμευση για μετά τη «συνεύρεσή» μας στο HOTEL “Galstens”. Σε θέλω Γκάρι. Μόνο αυτό. Θέλω εσένα χωρίς τίποτα από τα παραπάνω σου. Μόνο τη σκέψη σου την δεδομένη στιγμή, τα λόγια σου μέχρι το ξημέρωμα, το κορμί σου. Και μετά τίποτα μέχρι να έρθω ξανά. Να μαδάμε την ταπετσαρία του δωματίου μετά τον έρωτα για τον έρωτα, αυτόν που τόσο μου έχει λείψει, λέγοντας άσχετες αρλούμπες για τις πολιτικές εξελίξεις στους επόμενους αιώνες και για τις καλλιτεχνικές τάσεις και την κουλτούρα των Ίνκας, εάν υπήρχαν σήμερα.



Την Τετάρτη είναι τα γενέθλια μου. Θα μου φέρεις για δώρο την υπόσχεση του τίποτα κι εγώ θα σε κεράσω ένα σοκολατένιο καθόλου, πρωινό για μετά το ξημέρωμα.



Δική σου,

Γκρέις Γουίστ

4 Σχολίασαν:

Ίωνας είπε...

Λατρεύω το απέραντο σκοτάδι του μυαλού σου!

ΚουκουΒάγια είπε...

Απέραντο το σκοτάδι...όσο απέραντο και τo μυαλό.

Γι αυτό και μπλεκώμαστε πολλές φορές. Είναι η ανάγκη μας για όρια που μένει ανικανοποίητη όταν παλεύουμε με τέτοιες έννοιες.

Να 'σαι καλά αγαπητέ μου!

theorema είπε...

Καλή χρονιά και καλή δεκαετία.
Χαρούμενα γενέθλια!
Ωραίες εκπλήξεις!
Πολλά κέφια!
Έρωτες, τρέλλες και κορδέλες πάνω στο κλαρί που σε φιλοξενεί.
Κουκου! :-)

ΚουκουΒάγια είπε...

Το "έρωτες, τρέλες και κορδέλες πάνω στο κλαδί" μου άρεσε πολύ. Κάτι σε γαϊτανάκι μου ήρθε στο μυαλό! Γύρισα πολλά χρόνια πίσω...

Καλή χρονιά theorema!