14/1/17

Ιστορίες ενός χαρτόκουτου Νο1




Είναι και κάτι φορές που νιώθεις σαν ένα μικρό χαρτόκουτο. Σαν ένα ευαίσθητο δοχείο βιωμάτων, εμπειριών, χαράς και λύπης που πας κι έρχεσαι...και ξανά πας, από χέρι σε χέρι, από πόρτα σε πόρτα, από εποχή σε εποχή.
Άλλοτε φοράς συσκευασία δώρου και χαρίζεσαι κι άλλοτε πουλιέσαι ακριβά, ή και φθηνά πολλές φορές.Κι άλλοτε απλώς υπάρχεις, εύθραυστος, χάρτινος, ευάλωτος. Είναι οι φορές εκείνες που σε παίρνει κάποιο αδέξιο χέρι και σε τσαλακώνει μέσα στη χούφτα του, ή σε τσαλαπατάει ένα παπούτσι λασπωμένο. Ή που πετάχτηκες αδιάφορα σε ανοιχτό κάδο απορριμάτων ...και έβρεξε κι έλιωσες, μικρό μου χαρτόκουτο! Κι έτσι ρημαγμένο,έχεις να κλάψεις για το χάρτινο σκαρί σου, μα και για το μέσα σου, αυτό που κουβαλούσες και σε κουβαλούσε υπομονετικά μια ολόκληρη ζωή, σαν άκακη, φιλήσυχη χελώνα του αγρού που σε άρπαξε το γεράκι και σε πέταξε στα βράχια...

0 Σχολίασαν: