14/1/17

Παρασκευή σαρακοστής, άνοιξη απόγευμα, 8:00μμ





"...καθισμένη αφηρημένα στο πεζούλι της αυλής με μια κούπα μοσχομυριστό καφέ στο χέρι, χαζεύοντας τα πρασινοβέλουδα φύλλα από τον πλάτανο που θέριεψε θαρρείς μέσα σ' ένα βράδυ. Η δροσιά τρυπώνει κάτω από τη ζακέτα και μου ανατριχιάζει τα σβέρκο σαν να χορεύει επάνω μου ερωτευμένη πεταλούδα. Κάποιος γείτονας έκαψε νωρίτερα τα χόρτα και στη μύτη μου ξυπνούνε μνήμες καλοκαιριού. Από παιδί η μυρωδιά του φρεσκοκομμένου χόρτου μου έφερνε στον ουρανίσκο γεύση από καρπούζι. Καθώς χάνεται σιγά σιγά το φως, τα αηδόνια δυναμώνουν το τραγούδι. Τη μια ακούω αυτά, την άλλη τον ψάλτη από την εκκλησία της πλατείας, χωρίς να καταλαβαίνω τι λέει. Ποτέ μου δεν κατάλαβα, μα δεν πειράζει. Δεν είναι απαραίτητα η πίστη και τα λόγια σε αυτήν που σε κάνουν να νιώσεις την ομορφιά της Παρασκευής την σαρακοστή. Είναι όλα αυτά μαζί που "συνωμοτούν" κάθε χρόνο τέτοιες μέρες, για να πεισμώνω απέναντι σε όσα κοντράρουν με την μέσα κι έξω αισθητική μου και να επιμένω να μένω εκεί στο πεζούλι με την τρίχα όρθια, απολαμβάνοντας τα ολόγλυκα, ακαταλαβίστικα φάλτσα του ψάλτη, τα αυθάδικα τραγούδια των αηδονιών και τα κομμένα χορτάρια. Όλα με τον δικό τους Χαιρετισμό! Νύχτωσε..."

0 Σχολίασαν: