14/1/17

Στους νέους, μικρότερους μου ήρωες







Καθώς μεγάλωνα μα όσο ακόμα ήμουν μικρή, αυτό που με χαρακτήριζε περισσότερο ήταν η υπομονή. Μέσα σε όλα εκείνα που υπήρχαν στο παιδικό μυαλό μου, σε θέση περιωπής στεκόταν με καμάρι η άποψη μου για τους μεγάλους. Για τους ενήλικες. Ήταν οι ήρωες μου. Τους θαύμαζα! Σχεδόν όλους. Αυτοί ήξεραν, εγώ όχι ακόμα. Αυτοί μπορούσαν, εγώ όχι ακόμα. Κι αυτό μου ήταν μεν δύσκολο μα από την άλλη, πίστευα πως το οτι θα μεγαλώσω κι εγώ κάποια στιγμή, αυτομάτως θα με κάνει να ξέρω και να μπορώ τα πάντα...όπως αυτοί.

Είσαι μικρή ακόμα, δεν ξέρεις.
Είσαι μικρή ακόμα, δεν μπορείς.
Είσαι μικρή ακόμα, δεν κάνει.
Είσαι μικρή ακόμα...

Και μια μέρα, ένα απόγευμα για την ακρίβεια, έπαψα να είμαι μικρή. Και να ΄ταν μόνο αυτό! Από εκείνη την ημέρα, όλο μεγάλωνα. Και μεγάλωνα...και μεγάλωνα. Και όλο μεγαλώνω. 

Μεγάλωσες πια, έπρεπε να ξέρεις.
Μεγάλωσες πια, έπρεπε να μπορείς.
Μεγάλωσες πια, έχασες την ευκαιρία.
Μεγάλωσες πια...

Μπορεί, δεν ξέρω. 
Υπάρχει όμως κάτι που ξέρω. 
Οι ήρωες μου διαλύθηκαν. Και το χειρότερο; Τους διέλυσα εγώ η ίδια όταν κατάλαβα πως ούτε κι εκείνοι ποτέ ήξεραν, ούτε μπορούσαν, όπως νόμιζα. Με απογοήτευσαν και τους έδωσα μια και τους έκανα κομμάτια. Υπήρξαν δυνατοί και άτρωτοι και ολόσωστοι στο παιδικό μυαλό μου. Τσιμεντένιες κολώνες στις οποίες στήριξα τα παιδικά μου χρόνια και έβρισκα αγκαλιάζοντάς τες δύναμη να αντέχω να περιμένω να μεγαλώσω. Και τώρα πατώ επάνω τους, περιπλανώμενη σε μια χωματερή τσιμεντένιων ιδεών που έκανα κομμάτια γιατί κατάλαβα πως όχι, ούτε ήξεραν, ούτε μπορούσαν. Και όσο μεγαλώνω και γίνομαι κι εγώ μια απ αυτούς, τόσο από βαθύτερα ματώνουν τα πέλματά μου πάνω στα κομμάτια τους. 

Δεν ήξεραν ούτε μπορούσαν τίποτα. Τώρα, κι εγώ το ίδιο. Και δεν πειράζει αυτό, καθόλου. Πειράζει όμως πολύ το να μην “είσαι”, να μην “ξέρεις” ή να μην “μπορείς” και παράλληλα να επιμένεις στο αντίθετο. 

Αυτοί οι μικροί και ξέρουν και μπορούν. Και μάλιστα πολλά περισσότερα όσο πιο μικροί είναι. Πριν προλάβουν οι μεγάλοι να τους κόψουν το “βήχα” και να τους αφήνουν να πνίγονται στα φλέματα της κάθε τους ανάσας. Μας είναι δύσκολο εμάς των μεγάλων να αφήνουμε χώρο, να δίνουμε βήμα στα “μικρότερα” από μας...μα ξεχνάμε πως αυτά που τώρα είναι κοντά, μια μέρα θα μας κοιτούν από ψηλά. Και αν φτάσουν κι αυτά να χρειαστεί να μας διαλύσουν, όπως εγώ εσάς, “μεγάλοι” μου ήρωες, τότε η ευθύνη θα είναι αποκλειστικά δική μας.

Με αγάπη, σε όλους τους μικρότερους μου, τους νέους μου ήρωες!!

0 Σχολίασαν: